The New York Times
| New York | Emily Baumgaertner | 04 oktober 2018Nu de apparatuur betaalbaar is en de kennis binnen bereik, kunnen amateurwetenschappers met net zoveel gemak DNA-codes kraken als computercodes. Een gevaarlijke ontwikkeling, als er geen toezicht kan worden gehouden.
Als tiener had Keoni Gandall al een geavanceerd onderzoekslaboratorium in zijn slaapkamer in het Californische Huntington Beach. Terwijl zijn schoolvriendjes computergames kochten, schafte hij allerlei apparatuur aan – een transilluminator, een centrifuge, twee thermocyclers – voor een hobby die ooit het exclusieve domein was van wetenschappers met witte stofjassen in officiële laboratoria. ‘Ik wilde gewoon DNA klonen met mijn eigen labrobot en thuis complete genomen kunnen maken,’ zegt hij. En Gandall was lang niet de enige. De laatste jaren zijn overal in het land biohackers aan de slag gegaan met DNA-manipulatie. Nu de apparatuur goedkoper wordt en de kennis over methoden voor genetische modificatie (met name CRISPR-Cas9) steeds wijder verspreid raakt, beginnen zogenaamde ‘burgerwetenschappers’ op verrassende manieren met DNA te werken.
