Redactioneel

Franzen ziet dat anders. Hij is bezorgd en betrokken. Vindt dat er voor hem als schrijver een ambitieuze taak is weggelegd: de Amerikaanse cultuur doorgronden en als het even kan maatschappelijke veranderingen bewerkstelligen. Ook dit keer legt hij de zweep over zijn eigen stokpaarden: de teloorgang van, in willekeurige volgorde, de Verenigde Staten (onder Donald Trump), de schrijf- en leescultuur, de vogelstand en de mensheid. Waar de fervent vogelaar minder waarde aan hecht dan aan zijn gevederde vrienden en dan vooral hun verscheidenheid, die hij dwangmatig vastlegt in lijstjes. Maar in wezen kijkt de auteur van De Correcties, Vrijheid en Zuiverheid in dit essay door zijn binoculair vooral naar zichzelf als essayist – het literaire genre waarin Franzen excelleert omdat hij een bepaald onderwerp uitdiept, verschillende invalshoeken onderzoekt en al die verhaallijnen verankert in een totaalbeeld van de wereld van nu. Een soort ordening die alleen op papier mogelijk is en volgens hem net zoals de mensheid met uitsterven wordt bedreigd. Kom er maar eens om.