The Guardian
| Londen | Rebecca Solnit | 05 september 2017Literaire superster Rebecca Solnit grapt in dit verontrustende maar ijzersterke essay dat zij de volmaakte zoon voor haar moeder was geweest. Hoe anders zou haar leven eruit hebben gezien?
Op een avond, ik was nog heel jong, gaven gay vrienden een feestje waar de mannen als vrouwen moesten komen en omgekeerd. Mijn toenmalige vriendje deed dit met hulp van zijn moeder zo goed, dat veel heteromannen er zenuwachtig van werden: even vroegen ze zich angstig af wat de begeerlijke, giechelende sirene in dat strakke jurkje betekende voor hun heteroseksualiteit. Ik was lang niet zo overtuigend als Rod Stewart-achtige man met driedagenbaard van houtskool en ik was zelf een beetje verbaasd dat een man nadoen voor mij kennelijk inhield dat ik wijdbeens op de sofa ging zitten boeren en in mijn kruis krabben, terwijl ik woedend om me heen keek en vloekte. Het was best een leuk gevoel om eens niet mijn best te hoeven doen iemand te plezieren of aardig gevonden te worden, maar het was niet per se hoe ik wilde zijn.