Werken in de vuurlinie: de ambulancechauffeurs van Karachi

Door de klap van de explosie werd Muhammad Safdar achteruit geblazen. Toen hij opkeek van de plek waar hij was neergekomen, zag hij dat de ruiten van zijn geparkeerde ambulance aan diggelen waren. Hij probeerde overeind te krabbelen en andere chauffeurs van de Edhi ambulancedienst, ook vrijwilligers, kwamen naar hem toe; ze dachten dat Safdar bloedde. Maar hij had geen externe verwondingen opgelopen. ‘Het was menselijk vlees dat aan me kleefde,’ vertelt hij achteraf, op de meldpost van de ambulancedienst in het centrum van Karachi. ‘Mijn vrienden onderzochten me om te kijken of ik gewond was, maar het waren allemaal stukjes van andere mensen. Ik trilde vreselijk en kon mijn eigen stem niet eens horen. Alles schudde. Ik hoorde alleen maar gefluit in mijn oren.’