Overwinning Corbyn zet Labour op zijn kop

‘Ik heb al voor het ontbijt in zes onmogelijke dingen geloofd,’ zei de koningin tegen Alice in Through the Looking-Glass. Zaterdag 12 september zou dat aantal tegen lunchtijd wellicht zijn verdubbeld. Jeremy Corbyn, een trouwe aanhanger van de linkervleugel van Labour, won die dag de verkiezingen om het leiderschap van de partij. Zijn eerste daad als leider was zijn toespraak voor een grote menigte waarin hij vluchtelingen 
welkom heette.
Met een overweldigende 59 procent van de stemmen kwam Corbyn als winnaar van de eerste ronde uit de bus – het grootste kiezersmandaat van een partijleider uit de Britse politieke geschiedenis. Er zijn te weinig Trotskisten, nieuwe leden, afvallige tory’s en andere afvalligen om zo’n klaterende overwinning te verklaren. Toen zijn campagne begon te lopen, wilde menigeen dat nog niet zien. Maar niemand kan er nu nog omheen dat hij de keuze van de partij is. Op zaterdagmiddag kon je zijn aanhangers rond zien lopen, pronkend met hun badges, verdwaasd van vreugde en ongeloof, en nog niet helemaal 
in staat om de immense omvang te beseffen van wat zij hadden gedaan, wat hij had gedaan en wat er nog zou volgen. Hoe je ook denkt over de wijsheid van die keuze, dat het een revolutionaire keuze is staat buiten kijf. Allerlei maatschappelijke debatten wordt nieuw leven ingeblazen: over nationalisatie, nucleaire afschrikking en de verdeling van de rijkdom. Daarmee is de richtingenstrijd binnen Labour niet langer gebaseerd op personen, maar op beleid. Dat heeft de mensen die vervreemd waren van de partij nieuwe energie gegeven en het establishment vervreemd. De rebellen zijn nu de leiders; zij die eens aandrongen op loyaliteit zijn nu in opstand. Vier maanden na de verloren verkiezingen is een aanzienlijk deel van de basis van Labour voor het eerst in bijna een hele generatie weer enthousiast over de politiek, terwijl een ander deel de wanhoop nabij is.