Het uitzenden van de beelden van twee Amerikaanse tv-journalisten die tijdens een live-uitzending werden vermoord, verdeelt de journalistieke wereld. Dient het verspreiden van dit soort gruwelijke beelden een doel?
Ja
Op 26 augustus werden presentatrice Alison Parker en cameraman Adam Ward tijdens een live-interview op televisiezender WDBJ-TV doodgeschoten. Binnen een uur stonden de beelden van de moord op YouTube. Al gauw bleek dat de verdachte van de schietpartij – Vester Flanagan, een voormalig verslaggever van WDBJ – de moord had gefilmd en op Facebook had gezet. Later pleegde hij zelfmoord. Zijn Facebookaccount werd snel geblokkeerd en YouTube verwijderde de video’s. De schokkende beelden doken echter overal weer op, wat weer aanleiding gaf tot een al even wijdverbreide Don’t Watch-campagne. Door de beelden te bekijken of te delen, doe je volgens velen – in het beste geval – mee aan een dolgedraaide mediacultuur, waarin mensen letterlijk alles doen om op tv te komen. In het slechtste geval ben je medeplichtig aan de moord. Hoe dan ook zou, als je naar de tragische beelden van de dubbele moord keek, Flanagan op de een of andere manier ‘winnen’. Alsof Flanagan vooraf onze reacties op zijn misdaad kon bepalen. Alsof nieuws altijd keurig netjes moet blijven. Alsof een medium aangerekend kan worden dat gestoorde types het voor hun eigen misselijke doeleinden gebruiken. Natuurlijk is moord geen amusement; het is moeilijk voorstelbaar dat iemand deze beelden zou bekijken omdat hij dat leuk vindt. We willen zien wat er gebeurd is. We kijken ernaar omdat een gebeurtenis nooit naverteld kan worden met dezelfde kracht en precisie die videobeelden wel hebben. We kijken ernaar om te beseffen dat onze eigen werkelijkheid een deel van een veel grotere werkelijkheid is. Het bekijken of delen van beelden is niet hetzelfde als het toejuichen van hetgeen ze laten zien. Er is een heel goede reden om naar deze beelden te kijken: dat doen we om niet te vergeten dat Alison Parker en Adam Ward, net als veel anderen in dit land, vermoord werden zonder reden. Hun dood doet ons opnieuw beseffen dat elke daad van geweld, elke moordpartij, een moment van waanzin is. Net zoals de beelden van politiegeweld tegen zwarte Amerikanen onlangs aanleiding gaven tot protesten en onderzoeken, zo moeten ook de tragische laatste minuten van deze levens tot serieuze gesprekken en gebeden aanleiding geven. Over wapens en geestesziekte, over veiligheid op de werkvloer en over alle andere thema’s die zich nog voor zullen doen naarmate deze geschiedenis zich verder ontrolt. Niet alles wat op televisie of op sociale media te zien is, is bedoeld voor ons plezier. Wanneer er iets onaanvaardbaars gebeurt als dit, moeten alle ogen erop gericht zijn. Als we te angstig zijn om geweld onder ogen te zien, of te zeer ongerust dat ons afgrijzen het in de hand zou kunnen werken, dan weten we dat de barbaren hebben gewonnen.
