Dit zijn de eerste drie hoofdstukken van de Italiaanse bestseller Wacht op mij! van Michele Serra, die in september bij Lebowski verschijnt. De roman gaat over de generatiekloof tussen vader en zoon. Met een mengeling van woede, liefde en melancholie kijkt vader toe hoe zijn zoon zich steeds meer van hem vervreemdt. Wacht op mij leest tegelijkertijd als een monument voor een generatie die de onverschilligheid omarmt lijkt te hebben. ‘Dit is de pure schoonheid van het schrijven’ (La Repubblica).
1.
Waar ben je verdomme?
Ik heb je al minstens vier keer gebeld, maar je neemt nooit op. Je mobiele telefoon gaat net zo vruchteloos over als die van overspelige echtgenoten en gekwetste minnaressen. Het eindeloze, voortdurende rinkelen doet ofwel actieve onwil, ofwel milde ongeïnteresseerdheid van jouw kant vermoeden: ik weet niet welke van de twee soorten ‘ik neem niet op’ het meest beledigend is.
Om nog maar te zwijgen over de doodsangsten die ik uitsta als ik je niet kan bereiken, dat wil zeggen: altijd. Ik heb geleerd die angsten onder te brengen bij mijn ondeugden, niet langer bij jouw fouten. Maar daarom zijn ze nog niet minder zwaar te verduren. Elke ambulancesirene, elke weerkaatsing van een sterfgeval op het journaal opent het deksel van de doos van mijn angsten. Ik zie verkreukelde scooters, bloedige vechtpartijen, dodelijke overdoses, politieagenten in de weer om een of andere illegale braspartij in toom te houden. Ik lees met masochistische gulzigheid de ramprubrieken over jouw soortgenoten, platgedrukt in de massa tijdens raves, gevloerd door een of ander chemisch brouwsel, de keel doorgesneden tijdens een nachtelijke vechtpartij op een of andere anonieme parkeerplaats bij een discotheek, doodgeknuppeld door agenten die hun uniform onwaardig zijn.
Een niet-ingecalculeerde moederlijke kwetsbaarheid doet mijn mannelijke aplomb verweken. Ik merk dat ik de twee zwakheden bij elkaar optel: de hunkering van de Moeder om te beschermen, het dwingende verlangen van de Vader naar rechtschapenheid. Ik zie hoe ik je tegelijkertijd te hulp schiet en streng berisp; schizofrene karikatuur van het gezag.
(Gezag: sinds je geboorte organiseer ik rondom dit woord vergaderingen die even hoogdravend zijn als vaag. De sprekers hebben allemaal mijn gezicht en in deze vergadering komen mijn intellectuele scherven bijeen om te proberen de verloren eenheid te hervinden, en iedereen verwijt alle anderen dat ze dom zijn. De ideale titel van deze chaotische bijeenkomst zou zijn: Hoe vaak had ik in plaats van je uit te schelden je juist moeten strelen? Hoe vaak heb ik je gestreeld terwijl ik je eigenlijk had moeten uitschelden?)
