Mads Mikkelsen doet zijn levensfilosofie uit de doeken. Verder: Voor een goed en vooral breed uitgemeten schandaal moet je nog altijd bij de Britse tabloidpers zijn & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Mads Mikkelsen, acteur én filosoof
Redacteur IJsbrand van Veelen signaleert een gesprek van de Amerikaanse cultuursite Vulture met de Deense acteur Mads Mikkelsen. Mikkelsen speelt de hoofdrol in de tragikomedie Druk waarvoor regisseur Thomas Vinterberg deze week de Oscar voor Beste Buitenlandse Film ontving. Wellicht keek een deel van het Amerikaanse publiek verbaasd op, want als acteur is Mikkelsen in Hollywood beter bekend vanwege zijn schurkenrollen in films als Casino Royale of Doctor Strange.
Maar goed, dat interview dus. De vragen zijn hier en daar van het betere schoolkrantniveau, maar het antwoord van Mikkelsen op deze vraag maakt de moeite van het lezen dubbel en dwars waard:
Is er een levensfilosofie die u in uw carrière heeft meegedragen?
‘De manier waarop ik mijn werk benader, en misschien wel alles in mijn leven, is dat alles wat ik doe, het belangrijkste is dat ik doe. Of het nu een toneelstuk is of de volgende film. Het is het allerbelangrijkste. Ik weet dat het mogelijk niet het belangrijkste zal blijken te zijn, en het zal misschien het beste niet eens benaderen, maar ik moet er het belangrijkste van maken. Dat betekent dat ik ambitieus ben in het doen van mijn werk en niet bezig ben met mijn carrière. Dat is een heel groot verschil. Want als alleen maar bezig ben met mijn carrière, dan is alles wat ik nu doe slechts een stap die naar iets moet leiden, naar een doel dat ik misschien nooit zal bereiken, waardoor alles zal tegenvallen. Maar als ik alles belangrijk maak, dan ontstaat er uiteindelijk een carrière. Groot of klein, dat weten we niet. Maar in ieder geval was alles belangrijk.’
Chatty Rat en Mister Sleaze
Voor een goed en vooral breed uitgemeten schandaal moet je nog altijd in het Verenigd Koninkrijk zijn. Je krijgt alle ‘gory details’ te horen, te lezen en te zien en steekt er nog wat van op ook. En dan heeft editor at large Katrien Gottlieb het vooral over de vindingrijkheid wat betreft de krantenkoppen en de bijnamen. Prime Minister Boris Johnson die de nodige politieke affaires aan zijn broek heeft hangen, heet sinds de door Chatty Rat Dominique Cummings opgerakelde verbouwing van Downing Street 10, Mister Sleaze.
Het zit zo. Johnsons vriendin Carrie Symonds wilde niet in het John Lewis-interieur van voormalig premier Theresa May vertoeven. Begrijpelijk voor Princes Nut Nut, die haar eigen tierlantijnen prefereert en niet de veilige smaak van het warenhuis van de Britse middenklasse. Maar Bonking Boris heeft niet zo veel geld omdat hij veel alimentatie moet betalen, dus hadden ze het lumineuze idee om een fonds op te richten. Bent u er nog? Een premier die om geld bedelt voor zijn inrichting. Rep en roer. Fonds weer afgeschoten. Nou ja, leest u het zelf maar in The Daily Mirror.
Lees ook:
Boris the Builder heeft trouwens ooit een limerickwedstrijd gewonnen die was uitgeschreven door The Spectator als reactie op de blasfemiewetten waarmee president Erdogan elke vorm van kritiek wilde uitbannen. Bojo behaalde de eerste prijs met: ’There was a young fellow from Ankara / Who was a terrific wankera / Till he sowed his wild oats / With the help of a goat / But he didn’t even stop to thankera‘.
Cuba na de gebroeders Castro
Wat is er nog over op Cuba van die ooit zo glorieuze revolutie van 1959 en die groep onverschrokken mannen die dictator Batista en de Amerikaanse imperialisten wegjoeg? Van de revolutionaire Cubaanse leiders van het eerste uur, waaronder Ernesto ‘Che’ Guevara en Fidel Castro, is alleen nog Fidels jongere broer Raúl overgebleven, en die treedt nu af als eerste secretaris van de Communistische Partij – de machtigste functie van het eiland.
Wat gaat er veranderen in Cuba nu de ideologische grondleggers van het toneel zijn verdwenen? vraagt redacteur Joep Harmsen zich af.
Lees ook:
Ook Cubakenner Jon Lee Anderson stelt die vraag, in een uitgebreid artikel in The New Yorker. Niet veel, concludeert Anderson, die eerder een biografie publiceerde van Che Guevara. De slogan van het congres waar Raúl afscheid nam was ‘Somos continuidad’ (‘Wij zijn continuïteit’) en de verwachting is dat Raúl achter de schermen aan de touwtjes blijft trekken.
Maar toch broeit er iets onder de oppervlakte van dat eiland in de Caribische Zee. Steeds meer mensen zijn ontevreden over de schaarste aan alles, maar vooral die aan vrijheid. Ook de San Isidro-beweging heeft er genoeg van. Deze losse alliantie van dissidente rappers, kunstenaars, journalisten en academici is de laatste jaren, geholpen door betere toegang tot internet, steeds actiever geworden en protesteert in het openbaar en via sociale media. Afgelopen november, nadat een van hen was gearresteerd, organiseerde de beweging een hongerstaking in Havana.
Lees ook:
Anderson citeert Carla Gloria Colomé – een dertigjarige onafhankelijke journaliste die eerder een serie reportages maakte over Cubaanse vluchtelingen in Nederland voor onlinemagazine El Estornudo: ‘Ik geloof dat de San Isidro-beweging ons iets heeft teruggegeven wat wij Cubanen hadden verloren: onze burgerzin. We waren vergeten dat we het recht hadden te protesteren, en dat we het recht hadden onze vrijheid op te eisen.’
