The Economist sprak met Claudia Roden, de éminence grise van de kookboekenwereld, over halloumi, hummus en heimwee. Verder: BBC-correspondent Steven Rosenberg laat met zijn Loekasjenka-interview zien hoe je autoritaire leiders het vuur aan de schenen legt & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Een podcast waar je honger van krijgt
We hebben veel te danken aan Claudia Roden. Shakshuka bijvoorbeeld, verschillende auberginebereidingen, gegrilde halloumi en hummus; gerechten die ze, zo vertelt ze in gesprek met The Economist, in het VK introduceerde. Ze had niet verwacht dat ze aansloegen, omdat de gerechten ‘de cultuur van de vijand’ zouden vertegenwoordigen, en is bijzonder trots als ze ziet hoe gangbaar ze in Europa zijn geworden. Een aanrader van hoofdredacteur Laura Weeda.
Roden kon maar moeilijk wennen aan de Engelse keuken
Roden komt uit een Syrisch-Joodse familie, die haar ten tijde van de Suez-crisis vanuit Egypte achterna reisde naar Londen, waar zij destijds kunstgeschiedenis studeerde. Ze kwam op het idee de gerechten die ze van thuis kende op te schrijven omdat ze de kans groot achtte dat ze haar familie en thuisland nooit terug zou zien – en bovendien maar moeilijk kon wennen aan de Engelse keuken.
Haar kookboeken staan erom bekend dat ze behalve recepten ook culturele en antropologische informatie bevatten; ook de focus in dit interview. In de woorden van foodgoeroe Johannes van Dam zette ze de deur open naar ‘een beter begrip van niet alleen keukens en culturen maar hele volksstammen’. Maar daarnaast komen we ook te weten wat ze ontbijt, wat ze in haar koelkast bewaart en vele andere details die tijdens het luisteren steeds meer gezonde eetlust opwekken.
Zo voel je autoritaire leiders aan de tand
Zo zie je ze nog maar zelden, dacht redacteur IJsbrand van Veelen, toen hij onlangs het interview zag van BBC-correspondent Steven Rosenberg met de Belarussische dictator Loekasjenka. Zeker, het vloeiende Russisch van Rosenberg is indrukwekkend en zijn betrokkenheid met Belarus is misschien extra groot omdat zijn overgrootvader er eind negentiende eeuw wegtrok en Rosenberg het paspoort dat hij daarvoor gebruikte nog steeds koestert. En ja, Rosenberg is gepokt en gemazeld als verslaggever van onder meer de eerste oorlog in Tsjetsjenië, de gruwelijke aanslag op de school in Beslan en de ramp met de Kursk. En hij is natuurlijk niet van de straat, als interviewer van Roman Abramovitsj en Michael Gorbatsjov, voor wie hij ook nog piano speelde. Maar dat interview met Loekasjenka…
‘Oké, oké, ik geef het toe, ik geef het toe. In het detentiecentrum van Okrestina werden mensen in elkaar geslagen’
Rosenberg is in dat gesprek scherp, geïnformeerd, ad rem, welbespraakt, kalm, gecontroleerd, gefocust en blijft precies zodanig op het scherpst van de snede balanceren dat Loekasjenka er net niet de brui aan geeft. Sterker nog, Rosenberg weet hem te verleiden tot enkele brisante uitspraken, zoals de opmerking dat het ‘absoluut mogelijk’ is dat zijn troepen migranten over de grens naar Polen hielpen. En: ‘Oké, oké, ik geef het toe, ik geef het toe. In het detentiecentrum van Okrestina werden mensen in elkaar geslagen. Maar er werd ook politie in elkaar geslagen en dat heb jullie niet laten zien.’
De aanpak van Rosenberg is studiemateriaal voor iedereen die de ambitie heeft om ooit spraakmakende interviews te doen en roept herinneringen op aan de legendarische Frost/Nixon-interviews. Het gesprek van 34 minuten kan je hier bekijken.
Lees ook:
Wapens op de schoolbanken
Van Belarus gaan we naar buurland Polen, dat ook steeds autoritairdere trekjes begint te krijgen. Zo stelde het Poolse Constitutionele Hof dat bepaalde EU-wetten in strijd waren met de eigen grondwet, waarmee het land een bom legde onder de Europese rechtsorde.
Lees ook:
Naast een steeds militantere opstelling in de Europese Unie, is er in Polen ook een militarisering van de bevolking, met name van de jeugd, gaande, zoals te zien is deze hallucinante fotoreportage van de Poolse Hanna Jarzabek in Revista 5W, waar redacteur Joep Harmsen deze week op stuitte.
‘Wapens op de schoolbanken. Klaslokalen met tieners in militair uniform die aandachtig luisteren naar een soldaat, ex-soldaat of paramilitair die uitleg geeft over verdedigingstactieken, militaire discipline of hoe je een machinegeweer hanteert. In sommige openbare scholen in Polen zijn militaire lessen een facultatief vak voor zestien- tot negentienjarigen’, schrijft het Spaanse tijdschrift dat de ondertitel ‘Langeafstandsverhalen’ draagt.
Jarzabek is niet alleen geschrokken van geweldsverheerlijking tijdens de lessen, maar ook van de conservatieve en ultranationalistische waarden die de leerlingen aangeleerd krijgen, zonder dat er enige overheidscontrole op de lessen plaatsvindt.
Waarom zijn onze broodroosters zo dom?
Je hoort tegenwoordig vaak klachten over techbedrijven die het onmogelijk maken om producten zelf te repareren, mochten die onverhoopt kapot gaan. Dit is vooral het geval bij producten die de laatste jaren vele malen slimmer en ingenieuzer geworden zijn, zoals telefoons en auto’s – die kon je vroeger met simpel gereedschap zelf nog repareren.
Wat je niet vaak hoort, is dat een product van vandaag dommer is dan dat uit 1949. Maar de broodrooster bewijst dat dat zeker mogelijk is, schrijft online strateeg Maxim Hoekmeijer. Ook al hadden de broodroosters vroeger niet zoveel knopjes als de roosters van tegenwoordig, toch gingen ze veel slimmer te werk.
Geen knop, geen hendel, geen ingewikkelde handelingen vereist. Stop er een boterham in en je krijgt hem geroosterd terug
Er was toentertijd maar één simpele handeling vereist. Het plaatsen van een sneetje brood in een van de twee sleuven, dat vervolgens resulteerde in een heerlijk stuk geroosterd brood. Geen knop, geen hendel, geen ingewikkelde handelingen vereist. Stop er een boterham in en je krijgt hem geroosterd terug.
Redacteur Sean Hollister van The Verge beschrijft hoe de mechanische thermostaat in het apparaat ervoor zorgde dat je brood omhoogsprong wanneer het perfect geroosterd was, en niet na een willekeurige hoeveelheid tijd die door het indrukken van een paar knopjes wordt bepaald. Dat laatste is vandaag de dag wel het geval. Druk de verkeerde in, en je boterham is verbrand.
Vroeger werkten de broodroosters goed en gingen ze lang mee. Bedrijven die zulke ontwerpen tegenwoordig bekijken zullen zeggen: ‘Die sukkels hebben het product niet eens gebouwd om binnen een paar jaar kapot te gaan.’
Lees ook:
