De Amerikaanse cultuursite Hyperallergic selecteerde de tien beste films van 2021. Lees de nu al klassiek geworden longread van The Atlantic over de nasleep van de bestorming van het Capitool & meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
De beste films van 2021
Terwijl her en der nog vuurwerkresten in de goot liggen en de twijfel begint toe te slaan over de vraag of Dry January nu echt wel zo’n goed idee was, word je in de eerste weken van ieder nieuw jaar om de oren geslagen met voorspellingen, aanbevelingen en waarschuwingen met betrekking tot de nabije toekomst. Redacteur IJsbrand van Veelen kijkt liever nog even terug naar eindejaarslijstjes, in de hoop nog wat gemiste parels en over het hoofd geziene meesterwerken te ontdekken. Zoals bijvoorbeeld deze lijst met de beste films uit 2021 volgens de redactie van de Amerikaanse cultuursite Hyperallergic.
Cultuurredacteur Dan Schindel schrijft over het afgelopen jaar: ‘Terwijl lockdowns het hele jaar door aanhielden, moesten filmmakers, distributeurs en cinefielen creatieve manieren blijven vinden om hun liefde voor deze kunstvorm warm te houden. Ondanks fluctuerende beperkingen die golden tijdens festivals en in theaters, kwam er in 2021 een aantal geweldige films uit.’
In de lijst figureren onder meer een onconventionele musical, experimentele meditaties over eenzaamheid, een documentaire over koffieboeren en een vergeten concert. En niet te vergeten Licorice Pizza van de begenadigde regisseur Paul Thomas Anderson.
Lees ook:
Vijf voor twaalf in de VS
‘Het is vijf voor twaalf in de VS’ – althans, dat tonen de redacteurs van The Atlantic keer op keer aan als het gaat om de bestendigheid van de Amerikaanse democratie, schrijft redacteur Joep Harmsen. Het maandblad, dat een lange traditie kent als hét nieuwsmedium voor politieke duiding, heeft nu een leeslijst samengesteld van alle artikelen die het omtrent de bestorming van het Capitool – nu iets meer dan een jaar geleden – en de daarmee samenhangende democratische crisis heeft gepubliceerd.
Heb je slechts tijd voor één stuk, lees dan het recente artikel van Barton Gellman, dat nu al een klassieker van politieke journalistiek is geworden. Daarin doet Gellman uit de doeken hoe de Republikeinse Partij het kiessysteem naar haar hand probeert te zetten om bij voorbaat de uitkomst van komende verkiezingen te kunnen bepalen. Zijn noodkreet: Democraten, doe er iets aan!
‘Technisch gezien kan de volgende poging om een nationale verkiezing omver te werpen niet als een staatsgreep worden beschouwd. Het zal eerder berusten op ondermijning dan op geweld, hoewel beide hun plaats zullen hebben. Als het complot slaagt, zullen de stemmen van de Amerikaanse kiezers niet beslissen over het presidentschap in 2024. Duizenden stembiljetten zullen worden weggegooid, of miljoenen, om het gewenste effect te sorteren. De winnaar zal tot verliezer worden uitgeroepen. De verliezer zal tot verkozen president worden uitgeroepen’, schetst Gellman het gitzwarte toekomstbeeld van de Verenigde Staten.
Lees ook:
Beerdiertjes afschieten naar een ander universum
Onlinestrateeg Maxim Hoekmeijer ontdekte een artikel op Phys.org waarin wordt uitgelegd hoe we kleine dieren naar een ander sterrenstelsel kunnen schieten, om zo meer te weten te komen over de effecten van dit soort lange reizen.
Tardigraden (ook bekend als waterbeertjes of beerdiertjes) zijn kleine en schijnbaar bijna onverwoestbare wezens. Ze zijn zo veerkrachtig dat ze de ramp met de Challenger in 1986 hebben overleefd. Wetenschappers beschouwen ze daarom als de ideale kandidaten bij het bestuderen van de effecten van interstellaire ruimtereizen op de biologie.
De Voyager-missies hebben bewezen dat we objecten over de 19,2 miljard kilometer kunnen sturen, de afstand die nodig is om de luchtbel rond ons zonnestelsel, de heliosfeer, te verlaten. Maar de sondes ter grootte van een auto, die met snelheden van meer dan 56.000 kilometer per uur reizen, deden er veertig jaar over om daar te komen en hun afstand tot de aarde is slechts een fractie van die tot de volgende ster. Als ze op weg waren naar de dichtstbijzijnde ster, zouden ze er meer dan 80.000 jaar over doen om die te bereiken.
De oplossing: kleine sondes met instrumenten aan boord die gegevens detecteren, verzamelen en terugzenden naar de aarde. De sondes worden tot 20-30 procent van de lichtsnelheid voortgestuwd met behulp van lasers die op de aarde of mogelijk de maan zijn gestationeerd.
Natuurlijk is het in films geweldig om mensen naar de interstellaire ruimte te zien gaan, maar in werkelijkheid is het nog steeds een verre droom. Dit onderzoek brengt ons wellicht toch dichter bij het verwezenlijken van die droom.
Lees ook:
