Zangeres Joy Crookes verbindt haar persoonlijke zoektocht naar volwassenheid met actuele sociaal-politieke thema’s. Tijdens de pandemie is het veelbelovende muziektalent tot wasdom gekomen, oordelen internationale recensenten.
Begin 2020 werd zangeres Joy Crookes, drieëntwintig jaar, uitgeroepen tot een van de grootste Britse muziektalenten. Haar Europese tournee raakte in een mum van tijd uitverkocht. Misschien maar goed dat die werd geschrapt, schrijft Sophie Willams voor New Music Express. Zo kon ze al haar energie en vakmanschap aan haar debuutalbum wijden. ‘Dat is een meesterlijke zoektocht naar volwassenheid geworden, vol r&b, moderne soul en tal van andere stijlen.’
Aan ‘neo-soul crooners geen gebrek’ in het Verenigd Koninkrijk, stelt The Guardian-criticus Alim Kheraj, maar of ze ook een eigen verhaal te vertellen hebben? Bij de net drieëntwintigjarige zangeres Crookes is dat volgens Kheraj overduidelijk wel het geval. Haar debuutalbum Skin biedt een ‘beeldend zelfportret van een jonge artiest met roots in Bangladesh en Ierland die ze verbindt met actuele sociaal-politieke thema’s.’
‘Vergelijkingen met de jonge Amy Winehouse zijn onvermijdelijk’, vervolgt Kheraj, ‘maar dan zou je de persoonlijkheid en het politieke engagement waarmee ze Ella Fitzgerald en Nina Simone alle eer aan doet, tekort doen.’
‘Een grootse stem voor pure, autobiografische teksten: wat een genot om naar te luisteren!’
Paul Milde van de Duitse muzieksite Plattentests schrok toen hij de vergelijking met deze drie grootheden onder ogen kreeg. ‘Een enorme last, maar dat is dan ook haar eigen schuld. Een grootse stem voor pure, autobiografische teksten: wat een genot om naar te luisteren! Ze dartelt op de speelse percussie en zweeft langs strijkers, blazers en groovy baslijnen.’
Lisa Wright van muziekmagazine DIY begrijpt de vergelijking met Winehouse: ‘Dezelfde tijdloze kwaliteit en nostalgie. Maar ik hoor ook modernere, meer gelikte invloeden. Crookes duikt in allerlei genres: van dub-ritmes van Massive Attack tot een ballad met piano. Maar ze blijft consistent, met een heldere, eigen stem.’
Of het teruggrijpen naar soul, jazz en Motown is voorbehouden aan de vorige generaties? Hannah Browne van het Britse muziekblad Clash vindt dat Crookes ‘blakend van vertrouwen’ het absolute tegendeel bewijst. ‘En daar komt bij dat haar teksten zijn doortrokken van oprechte gevoelens waarbij ze gevoelige issues als politiek, seks en geestelijke gezondheid bepaald niet uit de weg gaat.’
Skin, het debuutalbum van Joy Crookes, is het afgelopen najaar uitgebracht.
Door Diederik Samwel
