‘Klap voor de tiener die afgelopen zomer zijn eerste zoen misliep’

Klap voor zorgverleners, klap voor helden. Klap voor leraren, klap voor vuilnisophalers, klap voor postbodes, klap voor apothekers, klap voor vakkenvullers, klap voor de politie. Klap voor buren die medicijnen brengen aan vroegere vijanden en het tasje maar een klein beetje in de regen laten staan. Klap voor freelancers die aan één stuk door werken om oude pornogewoontes tegen te gaan, waar hun huisgenoten vooral niet achter mogen komen. Klap voor de vrouw die tijdens haar dagelijkse wandeling vooruit sjokt alsof elke voetstap weer een vloek is. Klap voor het stel dat de straat oversteekt en omzichtig uitwijkt voor tegenliggers, alsof ze op de vroege ochtend al stomdronken zijn. 

Klap voor de snackmakers die om de drie kwartier met nieuwe ideeën voor crumpets en kaasvervangers komen. Klap voor de vaatwassers, in het begin nog enthousiast over alle aandacht die ze kregen: was het afval van drie maaltijden per dag eerst een grote uitdaging (‘Een bord vol vegen Nutella en sriracha? Mijn God, ik ga ervoor!’), nu is het een belediging, en elke wasbeurt een volgende stap richting een elektrische dood. Klap voor de man in de flat aan de overkant die elke ochtend om tien uur ‘Yoga met Adriene’ doet en dan de rest van de dag in zijn badjas fanatiek Fifa speelt. Klap voor de planten in huis die ondanks het nieuwe, experimentele gietschema niet stierven. Klap voor de geurkaars die het huis vult met de herinnering aan grapefruit om de angstzweetlucht van vijf mensen te verdringen.