In haar nieuwe album Motomami smeedt de Spaanse zangeres flamenco om tot pop en reggaeton. De internationale muziekpers spreekt vol bewondering over haar muzikale ambities, maar is verdeeld over het resultaat.
‘Toen Rosalía in 2018 haar album El mal querer uitbracht, een barok meesterwerk verankerd in plechtige flamencotradities verrijkt met gladde pop, barstte de wereld van de Spaanse artiest open en leek alles tegelijk op haar af te komen’, schrijft Rolling Stone. Er volgde eindeloze lof: ze was een creatief genie. Ze was een held van de avant-garde. Ze had de flamenco gered. De kritiek was al even intens: ze maakte geen authentieke flamenco. Ze was niet origineel. Ze was te commercieel. Ze gebruikte bovendien invloeden van culturen die niet de hare waren.
Met Motomami, dat in maart verscheen, laat de 29-jarige artiest zien dat ze alles geoorloofd vindt wat haar door inspiratie wordt ingegeven. Ze begon als flamencozangeres, en op dit album zijn de invloeden van flamenco en pop bovendien vermengd met reggaeton. ‘Als Beyoncé of Rihanna zich soul en blues mogen toe-eigenen om pop te maken, waarom zou ik dan niet hetzelfde mogen doen met flamenco?’ citeert El País Semanal de muzikant. Het weekblad spreekt van een ambitieuze verzameling composities die Rosalía’s reis van de afgelopen drie jaar, waarin ze deels in de VS verbleef, beschrijven. ‘Omdat ik constant in ontwikkeling ben, evolueert mijn muziek met mij mee. Ik word blootgesteld aan de invloeden van vrienden uit Puerto Rico, de Dominicaanse Republiek, de Verenigde Staten… Dat juich ik toe.’
‘Met Motomami maakt ze deel uit van een Caribische trend en is haar originaliteit verwaterd’
Maar volgens muziekcriticus Diego A. Manrique brengt deze houding ook een artistiek risico met zich mee: ‘Met El mal querer liep Rosalía voorop: ze leek op niemand. Met Motomami maakt ze deel uit van een Caribische trend en is haar originaliteit verwaterd’, schreef hij in El País. Ook Rolling Stone wijst op de mogelijke keerzijde van Rosalía’s neiging haar instincten en impulsen te volgen, waar ze haar ook naartoe leiden. ‘Motomami is vaak meer geïnteresseerd in het afbreken van muren dan in de gevolgen daarvan. Daaruit spreekt moed, maar de vrijheid die Rosalía voelt om iets te doen betekent niet altijd dat ze het ook daadwerkelijk moet doen.’
Door Laura Weeda
