Een jaar geleden deed The Guardian een belofte om de klimaatcrisis prioriteit te geven in haar verslaggeving. Het resultaat is verbluffend – en angstaanjagend; zijn emoties cultureel bepaald of universeel? The New Yorker zocht het uit. De aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
In lockdown met een monster
‘Starr Davis was smoorverliefd toen ze een knappe vreemdeling met een gave huid en een brede glimlach ontmoette tijdens een kort uitstapje naar Houston in maart 2020. Hij was charmant en volhardend; ze gaf hem haar telefoonnummer en zo begon hun contact. Hun wervelende romance nam een grote wending toen ze hem vertelde dat ze zwanger was. Zijn agressieve gedrag maakte haar ongemakkelijk. Maar hij was de vader van haar kind. Dus, ondanks enige bedenkingen, verhuisde ze van New York City naar Texas. (…) De mogelijkheid om op afstand te werken aan het begin van de pandemie maakte die overstap makkelijker. Ze vond een appartement en hij trok bij haar in, en ze hoopte op het beste. Maar na een paar weken werd hij gewelddadig en verbood haar een voet buiten de deur te zetten. Hij zei dat het was om haar en hun ongeboren kind te beschermen tegen corona. Zonder steun van vrienden of familie leed ze in stilte – haar partner hield elke beweging van haar in de gaten. Vaak was haar enige toevlucht de kleine inloopkast in hun slaapkamer.’
Zo begint het artikel ‘The pandemic created a “perfect storm” for Black women at risk of domestic violence’ van Chandra Thomas Whitfield in MIT Technology Review, waarin ze schrijft dat zwarte vrouwen in Amerika al vóór de pandemie meer risico liepen dan andere vrouwen om vermoord te worden door hun partner, maar dat corona het voor hen nog moeilijker maakte om hulp te krijgen. Voor dit schrijnende artikel, aldus 360-redacteur IJsbrand van Veelen, sprak Whitfield met meerdere slachtoffers en met vrouwen van diverse organisaties. ‘We zullen de gevolgen van dit verborgen misbruik de komende jaren terugzien’, hoorde ze van onder meer Kandee Lewis, die een ngo leidt die zich richt op het voorkomen van huiselijk geweld en aanranding.
‘Ik deed dutjes in die kast. Ik huilde in de kast,’ herinnert Starr Davis zich. ‘Ik probeerde zelfmoord te plegen in de kast.’
Lees ook:
Klimaatbelofte
Een jaar geleden deed The Guardian een klimaatbelofte aan haar lezers om de escalerende klimaatcrisis prioriteit te geven in de verslaggeving en zakelijke beslissingen. Het verbluffende journalistieke resultaat daarvan heeft de redactie samengebundeld in dit overzichtsartikel, zag redacteur Joep Harmsen.
‘Dit jaar zal worden herinnerd als een keerpunt in de escalerende klimaatcrisis’, schrijft de krant. ‘Tientallen landen zijn in 2022 al getroffen door extreem weer. Miljoenen mensen zijn van huis en haard verdreven door overstromingen, brand of droogte, terwijl voedsel- en energietekorten in veel regio’s acuut worden. Steeds vaker worden extreme weersomstandigheden veroorzaakt door de ineenstorting van het klimaat.’
‘De belangrijkste problemen waarmee we worden geconfronteerd zijn van ecologische aard’
Een van de belangrijke onderzoeken die het team van The Guardian deed, is onder andere naar ‘CO2– bommen’, zoals het Londense dagblad ze noemt. De toekomstige olie- en gasprojecten die, indien volledig ontwikkeld, elk meer dan een miljard ton CO2-uitstoot zouden veroorzaken. Lees het hele artikel hier.
In deze The Guardian-column legt George Monbiot, klimaatredacteur, nogmaals uit waarom het belangrijk is dat de journalistiek meer aandacht besteedt aan klimaatverandering en haar gevolgen. ’Met uitzondering van een totale kernoorlog, zijn de belangrijkste problemen waarmee we geconfronteerd worden van ecologische aard.’
Lees ook:
Van wie zijn onze emoties eigenlijk?
Nikhil Krishnan, van oorsprong Indiaas, beschrijft in The New Yorker hoe hij bepaalde manieren van uiten moest aanpassen toen hij naar Engeland ging om te studeren. ‘Het heen en weer kantelen van het hoofd waarmee ik aangaf het ergens mee eens of oneens te zijn, leverde alleen maar spot op, en dus leerde ik mezelf om me aan het aristotelische binaire gebaar van knikken en schudden te houden.’ Ook leerde hij nieuwe woorden die specifieke emoties uitdrukken, zoals ‘cringe’ voor de schaamte die je voelt als een ander zich belachelijk maakt (dit leerde hij van The Office). Een aanrader van hoofdredacteur Laura Weeda.
‘Niet alle talen hebben een woord voor “emotie”’
Hij kan zich dan ook goed vinden in de het boek van de Nederlandse psychologist Batja Mesquita, Between Us: How Cultures Create Emotions. Volgens Mesquita zijn emoties geen natuurlijke opwellingen van onze psyche, maar constructies die we door onze omgeving hebben aangeleerd. Door te werken met Turkse en Surinaamse immigranten in Nederland, en later zelf naar de Verenigde Staten te emigreren, kwam ze tot de conclusie dat het idee van een cultureel onveranderlijke kern van basisemoties meer een ideologie was dan een wetenschappelijke waarheid. Om te beginnen merkt ze op: ‘Niet eens alle talen hebben een woord voor “emotie”’.
Dit op zich is al een interessant gegeven, maar nog interessanter wordt het wanneer Krishnan, die aanvankelijk meegaat in haar theorie, daar argumenten tegenin gaat brengen. ‘Engels heeft een enkel woord voor heimwee. Dat geldt ook voor Duits (Heimweh). Maar Frans niet. Maakt dat de pijn die een Franse emigrant voelt bij een ondoorbakken croissant minder acuut dan de pijn van een Engelsman in New York die een lauwe kop thee krijgt voorgeschoteld? Mesquita geeft ook aan dat Luganda één enkel woord heeft dat verwijst naar woede en verdriet. Geldt dat niet evengoed voor de Engelse term “upset”? (Luganda-sprekers spreken haar verhaal overigens tegen en zeggen dat de taal gemakkelijk het onderscheid tussen de twee markeert.)’
En hoe zit het bijvoorbeeld als je poker speelt en een goede hand hebt? Je voelt je blij, maar laat niks merken. Je emotie is dus niet afhankelijk van anderen; hij is alleen van jouzelf. Toch?
Dit is duidelijk een gebied waarover nog heel veel onbekend is en dus nog heel veel te leren valt.
Lees ook:
