Het Franse ontwerpduo Zeigler maakte een videoclip die compleet is opgebouwd uit emoji’s. Verder: de wereldberoemde archeologische vindplaatsen van Syrië bieden nu onderdak aan vluchtelingen & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Creatief met emoji’s
Na al geëxperimenteerd te hebben met pixel art en een volledig uit emoji’s bestaande poster te hebben ontworpen, waagde het Franse ontwerpduo Zeigl zich aan een animatievideo die in zijn geheel is opgebouwd uit emoji‘s. Dit deden ze voor een videoclip van nummer het Chasseur Chassé van de Franse popband Iñigo Montoya. Zo creëerden ze een prachtige beeldtaal die naadloos past in de tijdgeest, aldus art director Majel van der Meulen.
‘De band [Iñigo Montoya] geeft een nogal duistere visie op de hedendaagse technologische samenleving, haar sociale connecties en relatie tot tijd en natuur’, legt Lolita do Peso Diogo uit, die samen met Gabriel Wéber Zeigl vormt. ‘We hebben emoji’s als basismateriaal gebruikt omdat ze een heel handig hulpmiddel zijn: flexibel, rijk en gevarieerd, afhankelijk van het lettertype. Bovendien is de emoji universeel een van de meest gebruikte digitale communicatiemiddelen en dus een spiegel van de overtuigingen en thema’s in de samenleving. En emoji’s kunnen boodschappen die ze overbrengen vereenvoudigen en licht censureren.’
Afrofuturusime
Met duizenden, uitsluitend zwarte LEGO-blokjes bouwt de Ghanees-Canadese kunstenaar Ekow Nimako uit Toronto utopische metropolen, landschappen en monumentale figuren. Enkele van zijn verbluffende werken zijn te zien op de cultuursite This is Colossal, schrijft redacteur IJsbrand van Veelen.
Op het werk van Nimako past het etiket afrofuturisme, een filosofie die de kruising van technologie, ras, afkomst en geschiedenis onderzoekt met als doel ‘een krachtige toekomst voor de Afrikaanse diaspora te visualiseren’, zoals het Aga Khanmuseum in Toronto het omschreef naar aanleiding van de expositie Building Black van Nimako, die daar vorig jaar was te zien.
De maskers en figuren van Nimako zijn geïnspireerd op West-Afrikaanse tradities en mythologische personages die voorkomen in folklore en spreekwoorden. Met zijn architectonische werken verbindt hij heden en verleden. Zo verwijst een grote, architectonische sculptuur uit 2019, getiteld Kumbi Saleh 3020 CE, naar de hoofdstad van het oude koninkrijk Ghana. Koumbi Saleh was in de vierde eeuw een handelsstad aan de westkust, gelegen langs de weg die Noord-Afrika met Sub-Sahara-Afrika verbond, en deed waarschijnlijk dienst als een belangrijke zout- en goudopslagplaats. In 1240 werd de stad verwoest door de Malinese keizer Soundiata Keïta. Archeologische opgravingen bevestigen dat Koumbi Saleh zich in het zuiden van het huidige Mauritanië bevond, schrijft The Africa Report. Met zijn indrukwekkende werk roept Nimako het glorieuze verleden van zwarte beschavingen op, en tegelijk biedt hij een prachtige en trotse blik op de toekomst.
Het omstandereffect: mythe ontkracht
Het vooroordeel dat met goede argumenten wordt weerlegd dan wel wordt onderzocht is van harte welkom in dit tijdperk waarin de leugen vermomd gaat als waarheid. Uit onderzoek is gebleken dat omstanders in negen van de tien gevallen wel degelijk ingrijpen bij een conflict op straat, las editor at large Katrien Gottlieb in een artikel van The New York Times.
Een hele tak van de psychologie houdt zich bezig met het begrijpen van het verschijnsel dat mensen als een ander in nood verkeert niks zouden doen – een hypothese die mede gebaseerd is op het verhaal van Kitty Genovese, die in haar eigen buurt werd vermoord terwijl verschillende buren getuigen waren. Blijkt dat de populaire aanname, door de media maar al te graag in stand gehouden, een canard is. Mensen zijn niet kil en koud en egocentrisch als het neerkomt op andermans onheil.
Een land van ruïnes
De geschiedenis van Syrië gaat duizenden jaren terug. Hier, in de vruchtbare sikkel tussen de Eufraat en de Tigris, vond ongeveer twaalfduizend jaar geleden de landbouwrevolutie plaats. Archeologische vindplaatsen als Hamoukar en Emar behoren tot de eerste steden ter wereld.
Maar al zo’n tien jaar lang woedt in deze geboortestreek van de beschaving een bloedige burgeroorlog die het land in puin heeft gelegd: zo‘n 6,6 miljoen Syriërs – volgens cijfers uit 2019 – hebben hun land sinds 2011 moeten verlaten, een veelvoud daarvan is binnen Syrië op de vlucht geslagen. In deze mooie reportage van The New York Times is te zien dat sommige daarvan hun toevlucht hebben genomen tot de ruïnes van die oude beschavingen. Een tip van redacteur Joep Harmsen.
NYT ging langs bij de ruïnes van Al-Kfeir – een Byzantijnse nederzetting van ongeveer duizend jaar oud –, de achttienhonderd jaar oude Romeinse tempel van Zeus Bomos bij het dorp Babuta en Deir Amman – een ander Byzantijns dorp. Op al deze plekken zetten groepen vluchtelingen een kamp op. Hoewel de omgeving prachtig is, blijft er voor iemand wiens huis zelf tot een ruïne is gebombardeerd, weinig over van de romantiek.
‘We hadden liever gewild dat we thuis konden blijven’, zegt de 26-jarige Sihan Jassem tegen de krant, ‘en deze nooit hadden gezien.’
Virtuele intimidatie van vrouwen (met macht)
CIVICUS publiceerde in combinatie met Global Voices een reeks getuigenissen van vrouwen wereldwijd die te maken hebben met virtuele intimidatie en zich door hun verzet ‘inzetten voor onze democratische vrijheden’. Wij publiceerden deze week al een aflevering en er zullen de komende weken meer volgen. Maar de hele reeks is bijzonder de moeite waard om te lezen, tipt hoofdredacteur Laura Weeda.
Het verschijnsel kwam ook in Nederland rond de verkiezingen in maart uitgebreid aan de orde, toen bleek dat de vrouwelijke kandidaten dagelijks te maken hebben met virtuele beledigingen, die vaak seksueel van aard zijn. Toen enkelen van hen in een talkshow vertelden hoe ze hiermee omgingen, sprak Hedy d’Ancona hen streng toe: ‘Jullie doen alsof het iets persoonlijks is waar je boven kan staan: dit is een maatschappelijk verschijnsel waar we ons tegen moeten verzetten!’ (Ik parafraseer.)
Precies dat doen deze vrouwen uit Oeganda, Libanon, Slovakije en de Filipijnen, door niet toe te geven aan de bedreigingen en er bovendien de publieke aandacht op te vestigen.
