De debuutfilm van regisseur Mohamed Kordofani zoomt in op de scheidslijnen in de Soedanese samenleving. Het verhaal over religieuze vervolging en diepgeworteld racisme voelt volgens Screen International ‘helaas tijdloos’ aan.
Regisseur Mohamed Kordofani zegde in 2019, op 39-jarige leeftijd, zijn baan als luchtvaartingenieur in Bahrein op om zich in zijn geboorteland Soedan op de film te richten. Een makkelijke periode om te filmen was het niet, vertelt hij aan Courrier International. In april 2023 brak er een burgeroorlog uit, en ook filmlocaties hadden daaronder te lijden.
Het idee voor Goodbye Julia, aldus Kordofani, ontstond na het referendum in 2005, waarbij Zuid-Soedanezen mochten beslissen of ze al dan niet bij het noorden van het land wilden blijven horen. ‘We wisten allemaal dat de scheiding zou plaatsvinden, maar dat dit met 99 procent van de stemmen zou gebeuren is krankzinnig. (…) Ik besefte dat Zuid-Soedanezen werden behandeld als tweederangsburgers, en dat het probleem ons racisme was, niet de politiek. Ook besefte ik dat ik bijna geen Zuid-Soedanezen kende, hoewel er in Khartoem, waar ik ben opgegroeid, heel veel woonden.’
‘Er zijn geen goeieriken of slechteriken, alleen mensen die soms slechte dingen doen, net als in mijn eigen familie’
Het verhaal gaat over twee vrouwen: Julia (Siran Riak), een christelijke vrouw uit het zuiden van het land die opgroeide in Khartoem, en Mona (Eiman Yousif), een rijke vrouw uit de Arabische meerderheid in het noorden. Kordofani wilde nadrukkelijk empathie overbrengen voor al zijn personages: ‘Er zijn geen goeieriken of slechteriken, alleen mensen die soms slechte dingen doen, net als in mijn eigen familie.’
Variety spreekt van een ‘intelligent en meelevend script’, waarin het politieke nooit het persoonlijke overstemt. Volgens de Spaanse filmsite La Estatuilla slaagt Kordofani erin driedimensionale karakters te creëren en ideeën over racisme, slavernij, schuldgevoel en moederschap met elkaar te verweven. Flickering Myth typeert de film als ‘een hartverscheurend, emotioneel uitputtend verhaal over schuldgevoelens’.
Maar volgens sommige recensenten ligt de nadruk toch te veel op die politieke kant
Maar volgens sommige recensenten ligt de nadruk toch te veel op die politieke kant. ‘De openingsscènes in Khartoem zijn gefilmd als een tikkende tijdbom, maar in de loop van het tweede en derde bedrijf neemt de spanning af en betreedt Kordofani bekend terrein’, schrijft bijvoorbeeld CairoScene. Volgens het Spaanse Caimán Cuadernos de Cine ‘kiest Kordofani voor een enscenering die even functioneel als overdreven correct is en de symbolische kracht van zijn personages bevordert’. (Op de vraag van CI hoe hij zijn Zuid-Soedanese karakters heeft vormgegeven antwoordt Kordofani dat hij veel video’s van Zuid-Soedanezen heeft bekeken.)
Screen International verzucht dat dit verhaal over religieuze vervolging en diepgeworteld racisme zich dan misschien afspeelt in Soedan tussen 2005 en 2010, maar ‘zeer relevant en helaas tijdloos’ aanvoelt.
