Kunstenaar Monira Al Qadiri weet op soms absurdistische wijze de geschiedenis en het hedendaagse te combineren. Haar werk is tot 7 januari te zien in De Balie in Amsterdam.
Er is geen andere god dan olie en gas, luidt een van de implicaties van het werk van Monira Al Qadiri, die opgroeide in Koeweit in een tijd dat olie er nog niet allesbepalend was. Ze wijdt haar werk aan de enorme veranderingen die de winning ervan voor haar land en wereldwijd veroorzaakt heeft. Haar werk typeert kunsttijdschrift e-flux onder meer als ‘absurdistische samensmelting van prehistorische levensvormen met hedendaags comfort’. Zo creëerde ze een rubberen dinosaurus die karaoke zingt: zijn melancholische stem smeekt de mensheid om de bijdrage van zijn uitgestorven soort aan de overvloed van de consument te herdenken. In een van haar bekendste werken zweeft een camera door een opzettelijk armoedig ogende maquette van een raffinaderij, terwijl een gedicht te horen is over de schoonheid van het gebouw en de vrijwel goddelijke krachten van olie. E-flux noemt het werk ‘betoverend (…) mede dankzij de dubbelzinnigheid: je weet nooit zeker waar de grootsheid van de vertelling en de beelden eindigt en de ironie begint.’
‘Ik hou van de traditie van kunstenaars uit de middeleeuwen: die waren in alles geïnteresseerd’
Crude Eye nodigt de kijker uit zich voor te stellen dat de dominante politieke theologie van het huidige moment, gebaseerd op liberale overtuigingen en economische instrumenten om deze te verspreiden, is verschoven naar een meer materialistisch wereldbeeld. Ironisch is ook dat het kunstwerk is gemaakt in opdracht van het Cynthia Woods Mitchell Center for the Arts van de Universiteit van Houston, genoemd naar de vrouw van wijlen George P. Mitchell, hydraulisch ingenieur en miljardair, die een fortuin verdiende met het pompen van aardgas in Texas.
De kunstenaar maakt in haar werk veel gebruik van muziek, materialen, beeld en tekst. Tegen kunsttijdschrift Lampoon zegt ze hierover: ‘Ik hou van de traditie van kunstenaars uit de middeleeuwen: die waren in alles geïnteresseerd. Ze gebruikten filosofie, wetenschap en religie en mengden dat om iets interessants te creëren. Het is idioot dat we in onze huidige tijd zo gespecialiseerd zijn. (…) Toen ik naar Libanon verhuisde, (…) experimenteerde iedereen met een miljoen dingen tegelijk, en dat was oké. In Japan, waar ik lange tijd heb gewoond, waren de mensen gefocust. (…) Terugkeren naar een alomvattend perspectief is van cruciaal belang, omdat we nu ook de middelen hebben om alles na te streven wat we willen.’
Het werk van Monira Al Qadiri is tot 7 januari te zien in De Balie in Amsterdam in samenwerking met het Hartwig Art Foundation
Door Laura Weeda
