De Tibetaanse film Snow Leopard van regisseur Pema Tseden, geïnspireerd op een waargebeurd verhaal, zet kijkers aan het denken over de relatie tussen mens en natuur.
‘Wie betrad wiens wereld? Dat is een vraag waar we waarschijnlijk nog niet genoeg over hebben nagedacht’, schrijft Zhongguo Xizang Wang, een platform dat verantwoordelijk is voor het verspreiden van Beijings propaganda over het Chinese regime in de regio Tibet, enthousiast over de film Snow Leopard. Toch is regisseur Pema Tseden geenszins een propagandist: hij wordt beschouwd als de vader van wat in China de ‘nieuwe Tibetaanse golf’ wordt genoemd. Die kwam zo’n twintig jaar geleden op met het idee om ‘echte Tibetaanse films, in de Tibetaanse taal, met een Tibetaanse crew en acteurs’ te maken, aldus de krant Zhongqingbao. Het is dan ook verrassend dat ook de officiële Chinese pers, zoals de website van CCTV-6, de filmzender van China Central Television, de ‘metafysische ambities’ van Snow Leopard bejubelt.
Er volgt een verhitte discussie tussen bewoners over de vraag of ze het dier moeten straffen of vrijlaten
De film is geïnspireerd op een nieuwsbericht: op het Tibetaanse plateau, op een hoogte van 4000 meter, dringt een sneeuwluipaard een schapenverblijf binnen, bijt er een aantal schapen dood en wordt vervolgens gevangengenomen. Er volgt een verhitte discussie tussen bewoners over de vraag of ze het dier moeten straffen of vrijlaten – exact wat op het moment in Nederland speelt met betrekking tot de wolf.
Een van de herders is boos op het beest. Zijn broer, een boeddhistische monnik, wil hem daarentegen medeleven schenken. De Shanghaise krant Jiefang Ribao analyseert de relatie tussen de mensen en het luipaard als een ‘metaprobleem’ dat zijn oorsprong vindt in ‘de vroege perceptie van de mens van zijn eigen grenzen en de natuurlijke krachten die hem te boven gaan’. Op die manier heeft de film ook betrekking op de relatie tussen mensen onderling, vervolgt Jiefang Ribao, evenals op die ‘tussen het individu en het collectieve, het menselijke en het juridische, het private en het publieke, het monastieke en het seculiere’. ‘Alleen een kunstenaar die in staat is tot empathie, tolerantie en diepgang, zoals Tseden, kan deze delicate kwesties onderzoeken’, meent Zhongguo Xizang Wang.
