Raseef22
| Beiroet | Raneen Al-Sabea | 01 november 2024Avishai Adrai laat zien hoe een simpele tweet even verwoestend kan zijn als een bom, omdat ‘elk beeld, elke zin, elke letter de voorbode kan zijn van een dood die we ervaren terwijl we nog leven’.
Wanneer Avishai Adrai ’s nachts een bericht stuurt, bevat dit niet alleen foto’s van doelwitten die het Israëlische leger wil bombarderen, maar zet hij er ook teksten bij die afkomstig lijken uit een roman over zinloos doden of uit het vervolg van een horrorserie. Hij voegt muziek toe en noemt de namen van de slachtoffers, alsof het een scène betreft uit Gabriel García Márquez’ roman Kroniek van een aangekondigde dood, waarin iedereen weet wanneer de dood nadert, behalve wijzelf. We dragen als het ware ons eigen overlijdensbericht op onze rug, leven voortdurend in spanning, en vragen ons bitter af: waarom is, te midden van al het nepnieuws dat dagelijks de wereld rondgaat, die ene tweet die onze dood voorspelt de enige waar we niet aan twijfelen? Waarom lijkt de aankondiging van onze dood in elke tweet definitief te zijn?
