Newsweek
| New York | Nimrod Nir | 26 juli 2019Nadat zijn vriend naar een ziekenhuis is afgevoerd, gaat de auteur mee op een toeristenexcursie naar de verloren Noordpoolstad Pyramiden. Ondanks dat er maar drie mensen wonen (en des te meer ijsberen), de voorraden beperkt zijn en contact met de buitenwereld nog beperkter, besluit hij te blijven op deze plek waar ‘menselijkheid wordt geëerd, maar mensenlevens niet’. Een met mierikswortelbrandenwijn overgoten reisverhaal.
Hoe verder je van huis weg bent, hoe vreemder alles wordt en waar je ook vandaan komt, niets is verder weg dan de Noordpool. Daar ligt Longyearbyen, op een archipel die Spitsbergen heet, in de Poolzee. Hier wonen meer dan 2000 mensen, onder wie honderden kinderen die zijn gered uit hun eigen huis waar ze mishandeld werden. Voor iedereen hier gelden de Noorse wetten – en enkele bizarre bepalingen, waaronder een die de dood verbiedt. Je kunt niet doodgaan in Longyearbyen, hoe hard de plek ook zijn best doet om je om zeep te helpen. Het permafrost ontdooit in een tempo van zo’n 4 centimeter per jaar en daarmee ook de graven van lijken vol virussen (kennelijk is de dood hier niet altijd verboden geweest). Het klimaat zorgt ervoor dat de lichamen niet vergaan, tot vreugde van de weinige dieren die de poolwinter kunnen overleven, namelijk de vleesetende – en verrassend snelle – ijsberen die er de oorzaak van zijn dat je hier altijd een geweer bij je moet hebben.
