De film Till van de Nigeriaanse regisseur Chinonye Chukwu biedt een alternatieve kijk op het geweld tegen zwarte Amerikanen. De buitenlandse pers legt uit waarin de film zich onderscheidt van andere films over het thema.
Till van regisseur Chinonye Chukwu is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de veertienjarige Afro-Amerikaan Emmett Till, die in 1955 vanuit Chicago op familiebezoek ging in Mississippi om nooit meer terug te keren. Hij werd gelyncht omdat hij een witte vrouw onheus zou hebben bejegend. Mamie, Emmetts moeder, organiseerde een openbare begrafenis waar journalisten foto’s van het verminkte lichaam konden maken. Vervolgens ontwikkelde ze zich van een ontroostbare moeder tot prominente burgerrechtenactivist.
Danny Leigh van Financial Times vindt dat de film ‘geweldig is gesitueerd in de jaren vijftig, met vrolijke jazz van Dizzy Gillespie, fraai uitgelichte warenhuizen en haarscherp gesneden pakken’. Volgens Leigh trakteert hoofdrolspeelster Danielle Deadwyler de kijker op een ‘masterclass ingehouden emoties’. In een seizoen dat wordt gedomineerd door ‘films waarin het genre wordt verheerlijkt, zien we hier de kracht van de verbeelding om de waarheid te vertellen’.
‘Je moet zo ongeveer van staal zijn om niet ontroerd te raken door deze film’
‘Je moet zo ongeveer van staal zijn om niet ontroerd te raken door deze film’, schrijft Peter Debruge in zijn stuk voor Variety, waarin hij vooral ingaat op de keuze om het karakter van moeder Mamie centraal te stellen: ‘Chukwu is geen in-your-face filmmaker, zoals Mel Gibson of Quentin Tarantino met hun expliciete geweldsscènes. Daardoor laat ze de kijker misschien te veel ruimte om gebeurtenissen zelf in te vullen. Een blaxploitation-film is het evenmin: ze kiest voor een respectabel mainstreamdrama om ons aan de recente geschiedenis te herinneren.’
Richard Lawson heeft het in Vanity Fair over een familietragedie, maar mist de toegevoegde waarde: ‘Het is lastig om niet te bedenken dat je deze film allang hebt gezien. Zeker, het gaat erom dat dit gruwelijke onrecht aan de kaak wordt gesteld, maar waarom in zulke weelderige tinten en met zulke overdadige filmmuziek? De belangrijkste reden om toch te gaan kijken is de meeslepende acteerprestatie van Deadwyler.’
Bij dat laatste sluit Richard Brody zich van harte aan in The New Yorker: ‘Deze actrice heeft met één oogopslag meer te vertellen dan menig collega in een lange monoloog. Zo draagt ze uit dat het leven van een zwarte burger in de VS onontkoombaar politiek is en haar onvoorwaardelijke inzet vereist.’
Till van Chinonye Chukwu draait vanaf 30 maart in de bioscoop.
Diederik Samwel
