De dickpic is de laatste tijd veelvuldig negatief in het nieuws gekomen. Maar in de moderne kunstfotografie is de penis een vruchtbaar onderwerp. Deze Franse journalist infiltreerde in het campagneteam van de extreemrechtse politicus Éric Zemmour en was nog het meest verbaasd over het amateurisme & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Ode aan verdwenen beroepen
Het proces van creatieve destructie – voortdurende innovatie waarbij nieuwe technieken de oude om zeep helpen – gaat altijd gepaard met de teloorgang van ooit gebruikelijke en gewaardeerde beroepen. De vervanging van gaslantaarns voor elektrische stadsverlichting zorgde voor de verdwijning van de lantaarnopsteker; de stadsomroeper verdween met de komst van de media en door automatisering in de grafische industrie verdween de letterzetter. Porder, bezembinder, scharensliep, ijsdrager en kolenboer, ze zijn allemaal verdwenen.
Redacteur IJsbrand van Veelen, die tijdelijk in Palermo woont, treft op Sicilië plekken aan waar het leven nog wat dichter bij de negentiende eeuw lijkt te liggen dan in Noordwest-Europa. Maar ook daar slaat de modernisering onverbiddelijk toe, met als gevolg dat eeuwenoude beroepen verdwijnen. De Siciliaanse romanschrijver, dichter en vertaler Gesualdo Bufalino (1920-1996), die faam verwierf met zijn barokke literaire stijl en focus op het Siciliaanse leven, bracht in Museo d’Ombre (Museum van de Schaduwen) een poëtische ode aan die verdwenen beroepen. Alleen al de Siciliaanse benamingen zijn de moeite waard: U Lampiunaru, de lantaaropsteker; U Paracquaru Conzapiatti, de paraplu- en bordenreparateur; l’Acqualuoru, de waterverkoper, en niet te vergeten A Fimmina re’ Sanguetti, de vrouw met de bloedzuigers.
Zijn observaties zijn prachtig vertaald in het Engels door Julia Conrad en werden onlangs gepubliceerd door Asymptote, een Britse site voor wereldliteratuur in vertaling.
De artistieke dickpic
In de serie overtreffende trap, kunnen we wat dickpics terecht bij het depot van Museum Boijmans van Beuningen waar Compulsion Furniture te zien is van de Japanse kunstenaar Yayoi Kusama. Wordt de fallus in het dagelijkse leven gecensureerd en op het moment vooral geassocieerd met het ridicule ongevraagd potloodventen, in de kunst is het mannelijk geslachtsdeel – in overdrachtelijke zin – een veel gebruikt onderwerp, ontdekte editor at large Katrien Gottlieb.
Bianca Stigter schreef een mooi en informatief artikel in NRC over dit lichaamsdeel ‘waar we sinds de uitvinding van kleiding weinig zicht meer op hebben.’ Om maar wat te noemen: Robert Mapplethorpe’s controversiële Man in Polyester Suit werd in 2015 voor 478,000 dollar geveild. De richtprijs was 228.000 tot 320.000 dollar. De foto wordt volgens Artnet nog altijd als ‘ongemakkelijk’ ervaren.
Undercover bij extreemrechts
De voormalig rechtse opiniemaker Éric Zemmour is een van de controversieelste presidentskandidaten van de Franse verkiezingen. Zoals Euronews schrijft in een profiel van de ex-columnist van Le Figaro, staat Zemmour bekend om zijn extreemrechtse uitspraken waarin hij de islam, immigratie, vrouwen- en lhbt-rechten aanvalt.
De zevenentwintigjarige journalist Vincent Bresson, die onder andere voor Le Monde schrijft, wilde onderzoek doen naar de denkbeelden van de aanhangers van Zemmour en infiltreerde in zijn op jongeren gerichte campagneteam: Génération Z. Hij schreef er een onthullend boek over, Au Coeur de Z.
In Zemmours campagneteam was Bresson getuige van een cultuur van terloops racisme, een heimelijke onlinecampagne met een ‘schaduwleger op Facebook’ en herhaalde herschrijvingen van de Wikipediapagina van de extreemrechtse polemist, las redacteur Joep Harmsen in The Guardian.
Bresson was verrast door het gemak waarmee hij in Génération Z kon infiltreren: ‘Er is mij nooit om mijn identiteitskaart gevraagd. Ik hoefde nooit te bewijzen wie ik was, en toch bewaakte ik soms het hoofdkwartier van de campagne, ’s nachts of overdag. Ik was daar alleen, en ik had de sleutels van Éric Zemmours kantoor. Dit getuigt van amateurisme,’ zei hij tegen FranceInfo.
Lees ook:
