Britse critici zijn het erover eens dat ‘de tumultueuze Libertines’, onder leiding van Pete Doherty en Carl Barât, met hun nieuwe album All Quiet on the Eastern Esplanade eindelijk tot rust zijn gekomen, maar de onverwachte koerswending roept uiteenlopende reacties op.
Voor Rolling Stone UK heeft de groep niets aan glans ingeboet in All Quiet on the Eastern Esplanade. Het typeert dit album als ‘pure rock die sterk doet denken aan de explosieve en chaotische charme van hun debuut, verrijkt door hun ervaring als veertigers’.
Muzieksite NME waardeert de onverwachte koerswending die deze artiesten met hun wilde drugsverleden hebben genomen, van wie Doherty nu, geheel vrij van verslavingen, een rustig leven leidt in Normandië. Ook The Independent spreekt van een plaat die ‘is gemaakt met een heldere geest’, met als gevolg, aldus de krant, dat Doherty een groter stembereik heeft, zijn teksten meer samenhang vertonen en dat hij zijn dierlijke instincten deze keer beperkt tot ‘zo nu en dan een miauwtje op de achtergrond’. Dit zou het meest overtuigende album zijn dat hij met Carl Barât heeft afgeleverd sinds Up the Bracket uit 2002; hun eerste plaat, die ‘een ode [was] aan de jeugd en de liefde in het Londen van rond de eeuwwisseling’.
‘Elf pakkende nummers over wat het betekent om Engels te zijn, de migratiecrisis, alcoholisme en eenzaamheid’
Ruim twintig jaar later, meent The Daily Telegraph, blijft de groep trouw aan haar originele sound. Dit vierde album is ‘op en top Libertines: elf pakkende nummers over wat het betekent om Engels te zijn, de migratiecrisis, alcoholisme, gebroken harten en eenzaamheid, tegen een achtergrond van krassende gitaren en hectische ritmes’. Maar, aldus het conservatieve dagblad, doordat hier meer van het persoonlijke wordt afgeweken en ‘wordt geflirt met een soort toekomstvisie voor het Verenigd Koninkrijk’, verliest het album ‘gaandeweg helaas aan overtuiging’. Zo gaat Merry Old England, het vierde nummer, over het lot van Syriërs, Irakezen en Oekraïners die het VK over zee proberen te bereiken, en de algemene onverschilligheid voor hun lot. Volgens The Telegraph ‘had dit nummer de potentie een polemische aanklacht te zijn, maar door (…) een vlak stemgeluid en een gebrek aan inleving pakt dat anders uit’. De krant spreekt van ‘een prima prestatie van een groep die zichzelf vooral lijkt te feliciteren met het feit dat ze nog bestaan’.
