De eigenzinnige kunstenaar Miriam Cahn beeldt met Reading Dust universeel leed uit en laat de kijkers zelf de essentie invullen van haar kunst.
Het komt niet vaak voor dat onderdrukking, menselijk lijden en seksueel geweld in een museale omgeving bekeken kunnen worden. De Zwitserse kunstenaar Miriam Cahn (1949) is er ook niet om haar publiek te vermaken. Ze is overigens helemaal nergens te zien of te beluisteren, komt niet op haar eigen openingen en heeft een broertje dood aan de kunstwereld. En blijkbaar ook aan curatoren: de zalen in het Stedelijk Museum zijn door haarzelf ingericht, alles op ooghoogte. Met spijkertjes vastgeprikte tekeningen hangen tussen schilderijen van voluptueuze roze lichamen.
In haar compromisloze werk beeldt ze het onafbeeldbare uit, zonder dat haar figuren herkenbaar zijn. De gezichten hebben de contouren van een smiley, het zijn geen individuen maar archetypen, die symbool staan voor universeel leed; het kunnen oorlogsslachtoffers zijn, vluchtelingen of slachtoffers van seksueel geweld.
Zaalteksten ontbreken, net als titels bij de werken. De toeschouwer staat er alleen voor
De doeken zijn opgebouwd uit meerdere kleurlagen, zowel technisch als conceptueel, waarbij details als een vuist of een laars scherp zijn, terwijl de lichamen vaag en bijna etherisch lijken. Alsof ze tegelijkertijd aanwezig en afwezig zijn, herkenbaar maar abstract. Zaalteksten ontbreken, net als titels bij de werken. De toeschouwer staat er alleen voor. Wat Reading Dust zo beklemmend en sterk maakt, is de afwezigheid van esthetiek of schoonheid. Hoewel haar schilderijen soms een bijna dromerige, atmosferische kwaliteit hebben, blijven ze altijd doordrenkt van pijn, de vergankelijkheid van het leven, van herinneringen en trauma’s. Ashes to ashes, dust to dust.
Stedelijk Museum, t/m 26/01 2025
