Elvis Costello’s nieuwe album is een roman verpakt in een liedje van drie minuten. Volgens buitenlandse recensenten heeft de popicoon zijn sterkste plaat in jaren uitgebracht.
Experimenteren en het verkennen van genres vormt een rode draad in de ruim veertigjarige carrière van de Britse singer-songwriter Elvis Costello (67). Althans, zo denkt Tony Clayton, criticus van The Irish Times, erover. Of het nu ging om country, bluegrass, soul, jazz of klassiek en ‘ongeveer alles daartussenin, zijn motto luidde “waarom niet” in plaats van “waarom”, waarmee hij trouwens niet altijd in de roos schoot’. Daarom is het volgens Clayton een verademing dat Costello met zijn nieuwste, tweeëndertigste album A Boy Named If teruggrijpt naar de postpunk en new wave van eind jaren zeventig: ‘Met songs die meteen vlam vatten en daarna aangenaam blijven smeulen.’
In The Sydney Morning Herald schrijft Barry Divola dat Elvis Costello (artiestennaam van Declan MacManus) de critici die hem de laatste jaren een terugkeer naar de stijl van zijn allereerste platen adviseerden op hun wenken bedient. ‘Hoewel hij switcht tussen psychedelische rock, geëxalteerde ballads en theatrale songs, blijft het album coherent en wordt het nergens gekunsteld. Zo van: kijk mij eens origineel uit de hoek komen.’
‘Geleidelijk duikt de échte Costello op achter het valse masker van de eeuwige jeugd’
Ook Eric Debarnot van de Franse cultuursite Benzine concludeert dat Costello na talrijke omzwervingen terug is bij zijn oude liefde, ‘energieke rock met venijnige en zelfs gewelddadige songteksten’. Of de muzikant in zijn hang naar nostalgie zichzelf kopieert? ‘Welnee, daar zijn de songs veel te sterk voor en zijn teksten te briljant en urgent. Geleidelijk duikt de échte Costello op achter het valse masker van de eeuwige jeugd.’
‘Wie durft er te beweren dat Costello een leeftijd heeft bereikt om gas terug te nemen?’ schrijft John Murphy op de Britse site musicOMH. De muzikant komt naast het album namelijk ook met een kinderboek vol sprookjes voor volwassenen rond hoofdpersonage If (Imaginary Friend). Heel toepasselijk, vindt Murphy: ‘Want Costello is er een meester in om verhalen te verpakken in liedjes van drie minuten. Luister maar naar My Most Beautiful Mistake, daar zit haast een hele roman in.’
Bij een paar tracks vermoedde Jeremy Winograd van Slant Magazine dat Costello hem in de maling zat te nemen. ‘Daar klinkt het alsof hij met Paul McCartney in de studio is gedoken.’ Eenmaal van deze verwarring bekomen is de Amerikaanse recensent vooral enthousiast over de opbouw van de plaat. ‘Van hoge adrenaline in het begin naar soft swing van een crooner aan het einde. Alles bij elkaar een van de compleetste en spannendste albums die hij in jaren heeft gemaakt.’
Diederik Samwel
Elvis Costello & The Imposters, A Boy Named If is eind januari verschenen
