Gerecenseerd: ‘Hoofdrollen verdoezelen gemakzuchtig script.’
Twee tegengestelde hoofdpersonages, onverwachte situaties, geslaagde grappen, een vleugje drama en een ontknoping die al tijden in de lucht hangt. Hét recept voor een feel good film. Peter Cattaneo, in 1997 doorgebroken met The Full Monty over strippende fabrieksarbeiders, maakte een nieuwe: The Singing Club. De film is gebaseerd op het verhaal van een groep Britse vrouwen die, terwijl hun militaire eega’s in Afghanistan zitten, een zangkoor vormen. Eerst klinkt het nergens naar, maar algauw…
De formule blijkt opnieuw ‘onweerstaanbaar’, schrijft Benjamin Lee in The Guardian. ‘Cattaneo weet zijn publiek vaardig te bespelen, al is hij soms te behaagziek en wordt het in andere scènes te larmoyant. Maar ook dan wordt de film gedragen door zijn hoofdrolspeelsters. Zonder Kirstin Scott Thomas en Sharon Horgan zouden we de scriptschrijvers hun missers niet zo gauw vergeven.’
Ook Paul Byrnes van The Sydney Morning Herald heeft een ‘amusante’ film gezien. Wel vindt hij dat Cattaneo te nadrukkelijk het drama najaagt: ‘We weten heus wel dat die vrouwen doodsangsten uitstaan. Bovendien, met al die muziek komen de tranen vanzelf.’
‘De perfecte film om “confinement” en mondkapje achter ons te laten’, vindt Laurent Cambon van de Franse cultuursite A-Voir-A-Lire: ‘Het plezier van de actrices spat van het doek. Daarnaast is het, door de aanstekelijke en toegankelijke Britse liedjes uit de jaren ’90, een geheide aanrader voor leraren Engels.’
Barbara Munker van de Rheinische Post spreekt van een ‘onderhoudende’ film maar mist verrassing en diepgang. ‘Zelden komen de zorgen van de vrouwen tot uiting, laat staan hun kritiek op het Britse leger. (…) Catteneo legt zijn personages nog wel wat obstakels in de weg, maar stevent rechtstreeks af op de finale. Nee, dan zijn strippende mannen toch een stuk vermakelijker.’
The Singing Club van Peter Catteaneo draait vanaf 19 november in de bioscoop
Door Diederik Samwel
