The New York Times schrijft over de verrassende wisselwerking tussen fictieve The Godfather-trilogie en het echte gangsterleven; Extreemrechts in de VS zit zo diep in de complottheorieën dat ze zich scharen achter Rusland & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
The Godfather inspireerde een generatie maffiosi
‘In 2005 waren op een opname twee New Yorkse gangsters te horen die spraken over een derde man, Anthony “Ace” Aiello, die verdachte was in een strafzaak. “Ace Aiello is als een Luca Brasi”, zei de ene gangster tegen de andere, volgens een gerechtelijk document. Een agent die Aiello’s arrestatie bepleitte, voegde behulpzaam in een voetnoot toe: “Brasi was een huurmoordenaar voor de fictieve familie Corleone.”’
Dit schrijft Michael Wilson in zijn artikel ‘With “The Godfather”, Art Imitated Mafia Life. And Vice Versa’, voor The New York Times, dat onderdeel uitmaakt van een heus Godfather-dossier dat de krant heeft samengesteld naar aanleiding van het feit dat het eerste deel van de legendarische trilogie van Francis Ford Coppola vijftig jaar geleden uitkwam. Een heerlijke hommage aan een monumentale serie, vindt redacteur IJsbrand van Veelen.
‘De film was zo levensecht. Niet alleen het maffialeven’
Het dossier bevat verder een interview met Al Pacino, een Godfather-quiz, en een artikel waarin zeven fameuze quotes onder de loep worden genomen, zoals ‘Luca Brasi sleeps with the fishes’ en ‘It’s not personal, Sonny. It’s strictly business’, waarmee Michael zijn oudere broer duidelijk maakt wat de zin van wraakneming is.
In zijn artikel gaat Wilson in op de relatie tussen de fictie van The Godfather-trilogie en het echte gangsterleven in New York: ’De beruchte voormalige maffiagangster Salvatore “Sammy the Bull” Gravano, die betrokkenheid bij negentien moorden heeft bekend, was een jonge man die net de wereld van gangsters had betreden toen hij de film voor het eerst zag, en hij zag het als bewijs dat hij zich op het juiste pad bevond. “Het was zo levensecht”, zegt hij. “Niet alleen het maffialeven, maar de aspecten van Italiaans-zijn, de bruiloft, alles. Het leek alsof het over ons Italianen ging en ons erfgoed.”’
Lees ook:
If you prick us, do we not bleed?
Sinds deze week is de nieuwe tentoonstelling If you prick us, do we not bleed? geopend in de National Gallery. De expositie die is samengesteld door Ali Cherri kwam tot stand toen hij door de archieven van het museum vijf schilderijen tegenkwam die terwijl ze tentoongesteld waren, werden vernield.
De tentoonstelling probeert te onderzoeken hoe trauma zich kan manifesteren in de reactie van mensen op museum- en galeriecollecties. ‘Cherri was getroffen door de emotionele reactie van het publiek op de vernielde kunstwerken. Hij merkte op dat over de schade in krantenartikelen werd besproken als over wonden, en dat in sommige rapporten de restauratoren zelfs werden vergeleken met chirurgen. Hij voelde dat mensen de neiging hadden om de kunstwerken te personifiëren door te suggereren dat ze trauma en leed kunnen ervaren,’ las redactiestagiair Maud Wiersma in The Guardian.
‘Cherri herinnert ons eraan dat we nooit meer hetzelfde zijn na het ervaren van geweld’
‘Als reactie hierop presenteert Cherri een reeks verschillende kunstwerken, sculpturale installaties die aspecten van elk schilderij oproepen en die zich voorstellen dat het leven na het vandalisme volgt. Ze stellen vraagtekens bij wat Cherri de “politiek van de zichtbaarheid” noemt; de beslissingen die we nemen over hoe en in welke mate we trauma binnen musea accepteren. Door elk beschadigd werk te vertalen in een reeks vreemde objecten, herinnert Cherri ons eraan dat we nooit meer hetzelfde zijn na het ervaren van geweld.’
De tentoonstelling is tot 22 juni te zien in de National Gallery in Londen.
De liefde van extreemrechts voor Poetin
Ook met de wrede inval van Oekraïne is de liefde van extreemrechts voor Poetin nog niet bekoeld. Zo beoordeelde Thierry Baudet de Russische invasie als ‘mild’ en deelt hij Russische propaganda op Twitter, en duurde het even – tot hij doorkreeg dat zijn peilingen daalde – voordat de Franse presidentskandidaat Éric Zemmour de inval veroordeelde. Nog steeds houdt Zemmour vol dat Poetin een democraat is.
Ook extreemrechts in de VS kan moeilijk afstand nemen van Poetin, schrijft The New Statesman. Daar zijn twee redenen voor, las redacteur Joep Harmsen. Ten eerste zien ze Rusland als bondgenoot in de strijd tegen ‘woke-ideologie’. Ten tweede, aldus Tankin, zit ‘extreemrechts – of in ieder geval extreemrechts aan de kant van Trump – al te diep in de complottheorieën om met Rusland te breken, of in ieder geval om zuiver partij te kiezen voor Oekraïne, dat het toneel was van Trumps complotten over een VS-ambassadeur die op één lijn staat met George Soros, de boeman van internationaal autoritair rechts’.
Dit gaat zelfs zo ver dat extreemrechtse Republikeinse politici en de controversiële Fox News-presentator Tucker Carlson Russische complottheorieën overnemen, zoals de theorie dat ‘de regering-Biden geheime biolaboratoria in Oekraïne financierde’.
Lees ook:
