Een oude dame, door haar familie weggezet als seniel, kan over de grootste wijsheid beschikken. Dat is een van de boodschappen van de film Inside the Yellow Cocoon Shell van de Vietnamese regisseur Pham Thiên Ân. ‘De film dwong mij tot nederigheid.’
‘Zielen zijn kwetsbaar,’ zegt de oude dame. ‘Ze zijn licht. Als ze de stank van de aarde inademen, lijden ze. Maar het meest triest voor ze is nog dat ik moet terugkeren naar dit lichaam.’ Bij de woorden van deze oude dame kreeg de recensent van de Vietnamese site Saigoneer tranen in de ogen. ‘Misschien omdat ze weerspiegelden wat mijn eigen ba ngoai [grootmoeder van moederskant] geloofde, namelijk dat als iemand ooit naar deze wereld zou kunnen terugkeren nadat hij deze heeft verlaten, dat misschien is om anderen verdriet te besparen.’
De hoofdpersoon van Inside the Yellow Cocoon Shell vangt na de dood van zijn schoonzus haar vijfjarige zoontje op, met wie hij op zoek gaat naar zijn broer, die al jaren wordt vermist. Vanuit Ho Chi Minh reizen ze naar een provincie die ‘bergachtig [is] en gehuld in mist’. Tijdens zijn odyssee plaatst Thien steeds meer vraagtekens bij de man die hij is geworden, ‘bezorgd en ontevreden, in strijd met de katholieke religie waarmee hij opgroeide’. Op hem is de metafoor van de pop sterk van toepassing. ‘De gouden cocon is (…) het vleselijke omhulsel dat mensen naar onrust en chaos leidt, op zoek naar fortuin en succes. In de cocon bevindt zich de pop, die de ziel van elke persoon symboliseert’, analyseert Viet Nam News. ‘De hoofdpersoon is een vergeten ziel die diep vanbinnen worstelt om zichzelf te transformeren, om uit de cocon van verleidingen en sociale vooroordelen te komen, om een nieuwe en authentieke mens te worden.’ De naam van de verloren broer, Tam, betekent toepasselijkerwijs ‘ziel’.
De naam van de verloren broer, Tam, betekent toepasselijkerwijs ‘ziel’
De Saigoneer-recensent spreekt van een ‘trage, meanderende film, meditatief, mysterieus’, met typisch Vietnamese toon, sfeer en landschappen. Mede dankzij het mooie camerawerk kun je je ratio volgens hem tijdens het kijken van de drie uur durende film ‘op een laag pitje zetten en jezelf laten gaan (…) De film dwong mij tot nederigheid jegens sterkere krachten, bekend en onbekend, zichtbaar en onzichtbaar.’
