De Britse Sampha Lahai Sisay staat vooral bekend als producer voor grootheden als Kanye West, maar timmert ook als soloartiest aan de weg. Zijn tweede album Lahai wordt door de internationale pers bejubeld als ‘ambitieus’ en ‘fascinerende crisismuziek’.
De Britse singer-songwriter Sampha Lahai Sisay (35), wiens ouders uit Sierra Leone emigreerden, geniet vooral bekendheid als producer van onder meer Drake, Frank Ocean, Kendrick Lamar, Solange Knowles en Kanye West. Als soloartiest won hij in 2017 met zijn debuut Process de Britse Mercury Prize voor het beste album van het jaar. Zes jaar later krijgt Sampha’s tweede plaat Lahai lovende kritieken in de internationale muziekpers.
‘Fascinerende crisismuziek’, schrijft Annet Scheffel voor Zeit Online: ‘Dit album is nog ambitieuzer dan zijn debuutplaat. Een sprankelende, eigenzinnige pophybride waarin soul, elektronische muziek, jazz, jungle en West-Afrikaanse folk in elkaar overvloeien.’ De Duitse recensent benadrukt dat ‘existentiële angsten’ ten grondslag liggen aan Sampha’s muziek: ‘Of het nu gaat om de dood van zijn moeder of de geboorte van zijn dochter: het draait om de eeuwige levenscyclus en de crises die je onderweg doormaakt.’
Deze plaat is het perfecte voorbeeld van de manier om een crisis te sublimeren
Nino Ciglio van het Italiaanse muziekmagazine SentireaScoltare gaat daar nog overheen: ‘Deze plaat is het perfecte voorbeeld van de manier om een crisis te sublimeren. Hij laat horen hoe persoonlijk leed magie in zich draagt, waardoor uit elke situatie poëzie wordt geboren.’ Cignio noemt als ‘meest kenmerkende element’ van het album de ‘onuitputtelijke hoeveelheid stemmen. De spanning die daaruit voortkomt is magnifiek en biedt ons een perfecte lens om in Sampha’s besluiteloze, angstige en rusteloze ziel te kijken.’ ‘Dit album is geïnfecteerd door Sampha’s emotionele crisis’, schrijft Alexis Petridis in The Guardian: ‘Hoe mooi de melodieën ook zijn en hoe warm zijn stem ook klinkt, aan het geagiteerde van de zang valt niet te ontkomen.
Tegelijkertijd wordt de spanning tussen de verschillende tracks effectief opgebouwd en wordt de luisteraar meegevoerd in een periode van twijfel, zorgen en verdriet.’ Cameron Cook schrijft voor Pitchfork over het ‘transcendente en spirituele’ van Sampah’s muziek en tekst: ‘Alsof je luistert naar iemand die zijn eigen, persoonlijke manier van bidden uitvindt.’ Op een paar van de nummers deden de ‘honingzoete synthesizers en schichtige drumbeats’ de criticus denken aan de ‘mystieke R&B van Erykah Badu en aan de popexperimenten van Björk.’
