Het nieuwste album van Metallica, 72 Seasons, luidt een terugkeer in naar de trashmetal waarmee de veertig jaar oude band begon. De internationale muziekpers spreekt van een ‘solide’ plaat.
Nee, subtiel gaat het er niet aan toe op 72 Seasons, het nieuwste album van de ruim veertig jaar oude Amerikaanse heavymetalband Metallica, schrijft Helen Brown in The Independent: ‘Nadat de mannen veel fans behoorlijk op de proef hadden gesteld met hun vorige platen, keren ze terug naar nieuwe staaltjes meeslepende trashmetal. Een turbo-gedreven fusion van weerbarstige nostalgie en hedendaagse paranoia. Knalhard accelereren op de rechte stukken en wild slingeren door de bochten.’
Sam Walker-Smart spreekt in Clash Magazine van een ‘solide’ album waarop de band ‘de meeste valkuilen van nostalgie en oude glorie weet te vermijden maar te veel op safe speelt en daardoor niet echt ontbrandt’. De criticus vindt ook dat de producer wel wat vet van de 12 tracks en 77 minuten had mogen wegsnijden. Bovendien is Metallica ditmaal de melodische ballads vergeten: ‘Die zouden vier decennia later goed aansluiten op de tijdgeest. Met al die levenservaring op zak, schudden ze die toch zo uit de mouw?’
Kory Grow van Rolling Stone vindt dat de vier bandleden van Metallica altijd al ‘meesters zijn geweest in zwaar aangezette gitaarriffs en labyrintachtige songteksten. Maar deze keer dienen ze een duidelijk doel.’ Waarop Grow verwijst naar zowel de echtscheiding als de afkickperiodes van leadzanger James Hetfield: ‘Hier horen we een alfaman die zijn façade van onbezonnen muzikale woede doorbreekt en op zoek is naar zijn eigen waarheid.’
Alsof er een nieuwe Star Wars-film uitkomt, zo vergelijkt Stefan Hochgesand in Berliner Zeitung de verwachtingen rond Metallica’s nieuwe album. De recensent komt bedrogen uit: ‘Niks lichtzwaarden of verkenningen van de Melkweg. De reis voert ons direct naar de gebroken ziel van Hetfield.’ De zanger legt zijn psychoanalyse vast in muziek, vervolgt Hochgesand: ‘Geen Star Wars maar een oorlog met de eigen ziel. Een stormachtige soulstriptease zonder mitsen en maren. Na twaalf tracks verlaat de patiënt verlicht de tandartsenpraktijk: er is een hoop zielenpijn en hartzeer weggeboord.’
Door Diederik Samwel
