We krijgen ieder tienduizenden microplasticdeeltjes per jaar binnen. Maar waar komt al dat plastic vandaan? Verder: Deze opmerkelijke sporten zijn nu niet meer te zien op de Olympische Spelen, en dat is maar beter ook & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Een bord microplasticsoep
Wie doet het niet, ‘scan for microplastics’. Het kan met behulp van de app Beat the Microbead, een initiatief van The Plastic Soup Foundation, die precies nagaat hoeveel microplasticdeeltjes wij inademen. Dat het plastic regent is misschien niets nieuws; als we de wetenschap mogen geloven, en dat doen we graag, zou de mens tienduizenden microplasticdeeltjes per jaar consumeren. De Amerikaanse schattingen lopen uiteen van 39.000 tot 52.000 microplasticdeeltjes per jaar. Dat klinkt als veel, en dat is het ook, aldus editor at large Katrien Gottlieb. We gruwelen bij de beelden van onverteerbaar afval in de dieren die we zelf eten, en kunnen het niet aanhoren dat onderzoekers overal plastic tegenkomen, in de lucht, in zee, op het land en zelfs in de menselijke placenta. Maar waar komt dat plastic vandaan?
Twintig bedrijven zijn verantwoordelijk voor de productie van 55 procent van al het wegwerpplasticafval
Om die vraag te beantwoorden biedt het rapport van de Australische stichting Minderoo Foundation uitkomst. Rara. Twintig bedrijven zijn verantwoordelijk voor de productie van 55 procent van al het wegwerpplasticafval in de wereld. En wie zijn dat dan wel? Ook dat laat zich raden.
ExxonMobil is oppervervuiler: met 5,9 miljoen ton plastic afval. Het Amerikaanse chemiebedrijf Dow doet niet onder met 5,5 miljoen ton. Nu nog op de derde plaats staat de Chinese oliereus Sinopec, dat 5,3 miljoen ton creëerde. Shell valt bij die cijfers in het niet, met 0,4 miljoen ton. Het valt uit te rekenen hoeveel mensen die 0,4 miljoen ton inademen, maar dat kunnen we gelukkig aan de zeer informatieve Plastic Waste Makers Index overlaten.
De (opmerkelijke) verdwenen sporten van de Spelen
Na heel veel vijven en zessen zijn in Tokio nu dan toch echt de Olympische Spelen van vorig jaar van start gegaan. Sinds het begin van de moderne Spelen, die in 1896 voor het eerst in Athene werden gehouden, zijn er nogal wat disciplines geweest die we nu niet meer zien. In sommige gevallen best wel jammer, vindt redacteur IJsbrand van Veelen die dit artikel las van History Extra, de geschiedenissite van BBC. In het artikel maakt historicus Julian Humphrys een keuze uit de lijst met verdwenen disciplines en daar zitten activiteiten bij die niet zouden misstaan in de legendarische Monty Python-versie van de Olympische Spelen noch in de even legendarische sketch English Sports van Jiskefet. Denk bijvoorbeeld aan verspringen voor paarden, touwklimmen, hinkstapspringen uit stand, croquet of 60 meter onder water zwemmen.
Wellicht de meest opmerkelijke wedstrijd was het schieten op levende duiven tijdens de Spelen van Parijs in 1900. Humphrys beschrijft het zo: ‘De veren vlogen letterlijk in het rond toen tijdens de Spelen van Parijs in 1900 op levende duiven werd geschoten, het enige Olympische evenement waarbij opzettelijk levende dieren werden gedood. De onfortuinlijke mikpunten werden uit hun kooien losgelaten en de deelnemers mochten doorgaan met schieten totdat ze twee vogels misten. De toeschouwers werden overladen met bloed en stukjes vogel terwijl de deelnemers bijna driehonderd duiven neerhaalden.’
De Belgische Leon de Lunden won de competitie met eenentwintig dode duiven en versloeg de Fransman Maurice Faure met één schot. Het evenement werd nooit herhaald en het is misschien niet verwonderlijk dat het Internationaal Olympisch Comité ontkent dat de sport ooit een officieel Olympisch evenement was.’
Ga op microavontuur
‘Voor de meeste mensen geldt dat wanneer zij voor het eerst de Grand Canyon of de Yosemite Valley of de Niagara Falls zien, hun ogen opengaan, hun mond openvalt en het leven even stilvalt. Met andere woorden, ze zijn in awe’, schrijft The New York Times. Maar het blijkt dat we deze ervaring ook kunnen krijgen van minder spectaculair natuurschoon en dicht bij huis. Het alternatief? Een microavontuur.
‘Het staren naar een spiegeling in het water of een bezoek aan een speeltuin uit je jeugd is al genoeg’
Tijdens een microavontuur reis je niet naar verre landen, maar verken je de nabije omgeving. En daar is genoeg om je aan te vergapen, als je maar goed kijkt, aldus de Amerikaanse krant. Volgens psycholoog Dacher Keltner van de Universiteit van Californië kan ‘het staren naar een spiegeling in het water of een bezoek aan een speeltuin uit je jeugd’ al genoeg zijn om ‘awe‘ te geraken, een overweldigende ervaring waarvoor woorden tekortschieten.
Keltner stuurde een groep van zestig deelnemers, zestig tot negentig jaar oud eropuit om elke week vijftien minuten te wandelen en foto’s te nemen. Ze ontdekte dat, in vergelijking met een controlegroep, de deelnemers ‘meer vreugde en prosociale positieve emoties rapporteerden’. Ze hadden ook de neiging om na verloop van tijd meer te glimlachen.
Meer bewijs lijkt me niet nodig, aldus redacteur Joep Harmsen. Laat dat vliegtuig staan en ga op microavontuur.
In het aankomende augustusnummer van 360 Magazine lees je meer over alternatieve vormen – zoals microavonturen – van reizen.
