Lange tijd ontbrak het Shi Tiesheng aan erkenning, maar nu wordt het oeuvre van de chronisch zieke Chinese auteur geprezen, die in 2010 overleed. ‘Zijn kijk op het leven was helderder dan die van de meeste gezonde mensen.’
‘Mijn beroep is ziek zijn, mijn hobby is schrijven’, zou de Chinese auteur Shi Tiesheng (1951-2010) hebben gezegd. Op 21-jarige leeftijd raakte hij verlamd tijdens een ongeluk op het platteland van de Chinese provincie Shaanxi, en hij kreeg bovendien al vroeg last van nierfalen. Volgens Helen Deng, in een necrologie op Shenzhen Daily, is dit mogelijk een van de redenen dat zijn werk zo invloedrijk was: ‘Omdat hij lichamelijk beperkt was en bijna dagelijks met de dreiging van de dood werd geconfronteerd, was zijn perceptie van de wereld zeer spiritueel en zijn kijk op het leven helderder dan die van de meeste gezonde mensen.’
Anders dan andere Chinese schrijvers uit zijn tijd zou hij niet bezig zijn geweest met lucratief schrijven; zijn boeken zijn ‘het resultaat van lang en diep nadenken’. Toch kreeg hij volgens velen niet de erkenning die hij verdiende. In een artikel van China Daily wordt ‘Ik en de tempel van de aarde’ (銌与礜坛) uitgeroepen tot een van de beste Chinese essays van de twintigste eeuw. Zijn Notities van een theoreticus (务虚笔记), dat in 1996 uitkwam, werd in een ander China Daily-artikel ‘vergelijkbaar met, maar beter dan Zielenberg (▲秺舝◎, 1989) van Nobelprijswinnaar Gao Xingjian’ genoemd en uitgeroepen tot ‘vergeten klassieker’. Op 59-jarige leeftijd vond Tiesheng als gevolg van zijn ziekten de dood. ‘Je hoeft de dood niet tegemoet te rennen. De dood is iets wat je niet zult missen, een vakantie die vroeg of laat begint’, citeert Deng.
