In het wild zouden er nog maar enkele honderden exemplaren van over zijn: de axolotl. Mexicaanse biologen proberen de schattige amfibie te redden door traditionele landbouwmethodes terug te brengen. De aanraders voor dit weekend van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Hoe de axolotl voor uitsterven kan worden behoed
Overal in Mexico-Stad zie je afbeeldingen van axolotls – hun raadselachtige gezichten sieren straatschilderingen, handwerk en onlangs zelfs het biljet van 50 peso, maar in het wild zijn ze nagenoeg uitgestorven. Ze komen voor in het moerasgebied in het zuiden van de stad: Xochimilco. Maar daar staat hun leefgebied onder druk door landbouw, viskweek en toerisme, las redacteur Joep Harmsen in The New York Times.
Xochimilco ziet er uit als een soort Mexicaans Giethoorn. Boeren hebben daar met vruchtbaar slib verschillende eilandjes gecreëerd waartussen sloten lopen; het voornaamste vervoersmiddel is er dan ook de boot. Maar door de introductie van kunstmest (stikstof) en kweekvissen wordt het voor de axolotl steeds moeilijker om te overleven. Dat er dagelijks drommen toeristen en luidruchtige bootjes met mariachi‘s doorheen varen, is ook niet bevorderlijk voor het voortbestaan van de soort.
Mexicaanse biologen proberen het schattige dier, dat haast een menselijke gezichtsuitdrukking heeft, nu te redden door in gevangenschap grootgebrachte exemplaren uit te zetten en traditionele landbouwmethodes te promoten die het ideale ecosysteem voor het dier ooit mogelijk hebben gemaakt.
Bekijk ook deze documentaire van het Mexicaanse Canal Once over Xochimilco:
Schietpartij Praag door de ogen van een getuige
Donderdagmiddag werd het centrum van Praag, dat als een van de veiligste steden van Europa beschouwd wordt, getroffen door de dodelijkste aanslag in Tsjechië sinds dat het land een zelfstandige staat is. Redacteur Marc van Rijswijk las vrijdag het relaas van ooggetuige Petr Nedoma, directeur van de Rudolfinum-galerie in het gelijknamige concertgebouw, dat vlak bij de Karelsuniversiteit staat waar de tragedie zich afspeelde.
Vanaf daar was hij getuige van het vuurgevecht tussen de schutter en de politie, totdat de schutter zijn handen in de lucht stak, zijn wapen wegwierp en uit het zicht verdween. Verdere informatie over de schietpartij won hij in via internet, aangezien hij vanwege het hoge dreigingsniveau het gebouw niet uit mocht en dus geen idee had wat er buiten allemaal gebeurde. Je leest zijn indringende verhaal hier.
Waarom in Turkije veel woningen uitbundig versierd zijn
Sehnsucht nach dem Serail, oftewel ‘Verlangen naar het Serail’, is de titel van een fraai, persoonlijk artikel, dat redacteur IJsbrand van Veelen aantrof in de Süddeutsche Zeitung. Het is geschreven door Raphael Geiger, de Turkije-correspondent van die Duitse krant. Hij woont met zijn gezin in Istanboel. ‘Onze woning is klein,’ schrijft hij, ‘maar wat bijzonder is zijn de zichtbare fresco’s, van ongeveer anderhalve eeuw oud. Net zo oud als het huis. In die tijd, toen de Ottomaanse sultan nog regeerde, was het een van de eerste gebouwen in de stad voor meerdere gezinnen. Het werd bewoond door Joden, Armeniërs en Grieken, die net zo goed deel uitmaakten van Constantinopel als de Turken.’
Zijn eigen woning vormt voor Geiger het startpunt voor een onderzoek naar de huidige liefde in Turkije voor woningen vol klatergoud, in de stijl van de serails, de paleizen van de sultans. Kristallen kroonluchters, marmer en bladgoud zijn niet aan te slepen – of ze nou echt of namaak zijn. Waar komt die hang naar het verleden vandaan?
Volgens een psycholoog die Geiger spreekt zijn de vrome Turken lange tijd onderdrukt geweest, maar sinds Erdoğan aan de macht is willen ze met hem mee doen, met zijn paleizen vol pracht en praal die teruggrijpen op het verleden. Als je pronkt, aldus de psycholoog, hoor je erbij. Dus domineren meubilair en aankleding de woningen op een overweldigende manier. Meer over deze hang naar het grandioze, op het groteske af, lees je hier.
Drie verdiepende leestips
» Le Monde publiceerde deze week een mooi portret van Wael Al-Dahdouh, verslaggever van Al-Jazeera. De krant bestempelt Al-Dahdouh als ‘de stem van de verdoemden van Gaza’. Deze Palestijnse journalist, die twee kinderen en een kleinzoon verloor tijdens de Israëlische aanvallen in Gaza, is de belichaming geworden van de tragedie waaronder zijn volk lijdt.
» Financial Times schreef een interessante analyse over hoe het migratiedebat in Europa heeft gezorgd voor de opkomst van rechts-radicale partijen in Europa en een steeds strenger migratiebeleid. Was er in 2015-2016 nog een sterke ‘Wir schaffen das’-mentaliteit toen Europa te maken had met grote aantallen asielzoekers door de oorlog in Syrië, nu is dat omgeslagen naar een heel ander sentiment. Frankrijk scherpte afgelopen week zijn migratiebeleid aan en ook de Europese Unie bereikte een akkoord over striktere migratieafspraken.
» Curt Bloch, een Duitse Jood, maakte een tijdschrift, 95 edities, terwijl hij zich verborgen hield voor de nazi’s op een zolder in Enschede. Zijn satirische magazines zijn nu te bewonderen in het Joods Museum in Berlijn. The New York Times besteedde er deze week uitgebreid aandacht aan.
