Niet alleen de levens van Oekraïners zijn voor Rusland weinig waard. Ook van het lot van haar eigen soldaten trekt de Russische overheid zich bijzonder weinig aan. En verder: een portret van de succesvolle en verguisde literair agent Andrew Wylie. De aanraders voor dit weekend van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Bijna een jaar wachten op een ‘prothese’
Het zal je maar gebeuren: je verliest je linkerarm op het slagveld, je vraagt bij de overheid een prothese aan en pas bijna een jaar later krijg je een pakketje binnen, om dan tot je ontzetting erachter te komen dat er geen prothese, maar een metalen stok met een houder van kunststof in zit die ook nog eens te groot is voor je arm. Het overkwam de Russische soldaat Vadim Sjaripov, zo las redacteur Marc van Rijswijk deze week.
Het verhaal staat niet op zichzelf. Rusland heeft veel kritiek gekregen op de manier waarop het met zijn eigen soldaten omgaat, nadat het land in februari 2022 Oekraïne binnenviel. Het Britse ministerie van Defensie gaf afgelopen juli aan dat ongeveer de helft van de Russische dodelijke slachtoffers in Oekraïne te voorkomen was geweest, omdat ze het gevolg waren van onder meer trage evacuaties van gewonden. Ook zijn er gevallen bekend van gewonde Russische soldaten die zijn teruggestuurd naar de frontlinie, zonder een adequate medische behandeling, aldus Business Insider. Lees hier het relaas van Sjaripov en van Natalja Stepanenko, die een been verloor tijdens een beschieting van het treinstation van Kramatorsk.
Andrew Wylie, literair agent van wereldfaam
De Amerikaan Andrew Wylie (1947), is misschien wel ’s werelds bekendste – en ook meest verguisde – literair agent. Literair agenten zijn de makelaars van de boekenindustrie: ze koppelen schrijvers aan uitgevers en onderhandelen over contracten. Daarvoor toucheren ze doorgaans een vergoeding van 15 procent. Wylie staat in die wereld op eenzame hoogte. In de afgelopen veertig jaar veranderde hij de wereld van het uitgeven grondig en, volgens zijn critici, desastreus. Veelzeggend genoeg is zijn bijnaam The Jackal (de Jakhals), las redacteur IJsbrand van Veelen in The Guardian. Wylie is een meester in de combi intellectuele-boeken-en-onbeschaamde-handel, en heeft ervoor gezorgd dat grote schrijvers zowel beroemd als rijk zijn geworden.
The Wylie Agency vertegenwoordigt niet alleen de nalatenschappen van een indrukwekkende reeks grootheden als Borges, Nabokov, Chinua Achebe en Italo Calvino, maar ook een verbazingwekkend aantal van ’s werelds meest gerenommeerde auteurs. Op de lijst van ruim 1300 klanten staan Nobelprijswinnaars Saul Bellow, Joseph Brodsky, Albert Camus, Bob Dylan, Louise Glück, Yasunari Kawabata, Czeslaw Milosz, VS Naipaul, Kenzaburo Oe, Orhan Pamuk, José Saramago en Mo Yan, maar Wylie grossiert ook in hedendaagse beroemdheden als Chimamanda Ngozi Adichie, Karl Ove Knausgard, Rachel Cusk, Deborah Levy en Sally Rooney.
De fraaie longread Days of The Jackal: how Andrew Wylie turned serious literature into big business over de handel en wandel van Andrew Wylie, die zich laat lezen als een who’s who van de wereldliteratuur, vind je hier.
Drie verdiepende leestips
» Het Israëlische leger heeft afgelopen week het Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza ingenomen en zegt dat het daar het volste recht toe had, omdat er wapens in het gebouw zouden liggen. Is dat waar? Süddeutsche Zeitung ging langs bij Christoph Safferling, expert in het internationaal recht, om hem een aantal vragen hierover te stellen. Op een gedegen en heldere wijze legt hij Israëls verantwoording voor de aanval en inname van het Palestijnse ziekenhuis uit.
» Alina Farkash is een Russisch-Israëlische journaliste die in 2014 naar Israël verhuisde, uit protest tegen de Russische annexatie van de Krim. Ze woont in de buurt van Jeruzalem met haar man en twee kinderen. ‘Mijn huisarts stelt voor mijn gebruikelijke hoeveelheid antidepressiva te verdubbelen’, schrijft ze in een persoonlijk verslag in Süddeutsche Zeitung, waarin ze uit de doeken doet hoe het is om onder constante dreiging te leven. Lees haar aangrijpende verhaal hier.
» Vanaf 1995 kwamen tien tot dertig mensen naar de maandelijkse bijeenkomsten in een bibliotheek in de Californische plaats Venice om het boek Finnegans Wake van James Joyce te lezen. Dat boek staat bekend als een van de moeilijkste fictieve werken uit de westerse canon. Aanvankelijk lazen ze twee pagina’s per maand, maar uiteindelijk lazen ze nog maar één pagina per discussie. Op dat tempo bereikte de groep – die nu op Zoom bijeenkomt — de laatste pagina in oktober. Ze deden er 28 jaar over. The Guardian doet verslag van de leesgroep in dit geestige artikel.
