Sufjan Stevens’ tiende album Javelin wordt razend enthousiast ontvangen door de internationale muziekpers: ‘De productie is ongerept, barst van de ideeën en onthult weelderige soundscapes. En dan heb ik het alleen over de openingstrack.’
Javelin, het tiende album van de Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens, wordt juichend ontvangen door de internationale muziekpers. Éamon Sweeney doet in The Irish Times eerst een poging het muziekgenre te vangen: ‘Alternatieve folk, lo-fi, elektronica, indiepop, barokpop, kamerpop, folkpop? Alles waar je pop van kunt maken.’ Om even later een lofzang op Stevens los te laten: ‘Zijn stem klinkt als het luidste, meest geruststellende gefluister dat je ooit zult horen; vol tederheid en kwetsbaarheid. Zijn woordenstroom getuigt van unieke lyrische vindingrijkheid en behendigheid. De productie is ongerept, barst van de ideeën en onthult weelderige soundscapes. En dan heb ik het alleen over de openingstrack.’
‘Als gewonde held uit een Griekse tragedie gaat Stevens herhaaldelijk in virtuoze dialoog met de zangeressen’
Op de Spaanse site Mondo Sonoro tekent Sergio Ariza op dat Stevens ‘een meesterwerk’ heeft afgeleverd. ‘Hij is de meest directe erfgenaam van Nick Drake en Elliott Smith. Ook Sufjan deelt eerst een tragedie met je om je daarna op te vrolijken en een glimlach op je gezicht te toveren.’
Voor Plattentests is Viktor Fritzenkötter ronduit lyrisch over het album: ‘Die koren! Als gewonde held uit een Griekse tragedie gaat Stevens herhaaldelijk in virtuoze dialoog met de zangeressen die hem becommentariëren, ondersteunen en opvangen.’ De muziek ‘straalt melodisch vernuft uit. Op een briljante manier laat hij de voornaamste elementen uit zijn muzikale carrière met elkaar versmelten: van intiem naar weelderig, van verwoestend tot opbeurend.’
Thibaut Q., recensent van de Franse muzieksite Goûte Mes Disques, vindt dat Stevens ‘een krachttoer verricht door akoestische en elektronische muziek te laten samenvloeien. Hij weet folk-ballads op te blazen tot bijna anthemische proporties.’ In Evening Standard is David Smyth met name onder de indruk van de geleidelijke opbouw van elk nummer op Javelin: ‘Laagje voor laagje opbouwen en dan laten aanzwellen. De tokkelende banjo die eerst plaatsmaakt voor sissende drums en dan weer voor hemelse stemmen.’ Tegelijkertijd kan Smyth zich niet voorstellen dat iemand ongevoelig is voor zijn teksten. Of ze nu gaan over het verdriet over zijn overleden moeder of een relatiebreuk: ‘Stevens is de beste ter wereld die een luisteraar kan veranderen in een armzalig hoopje.’
Door Diederik Samwel
