De Colombiaanse filmmaker Andrés Ramírez Pulido sprak met gewelddadige tieners en ontdekte een gemene deler: een conflictueuze relatie met de vaderfiguur. Het gaf hem de inspiratie voor zijn eerste speelfilm: La jauría.
FILM | Toen filmmaker Andrés Ramírez Pulido met zijn vrouw voor werk in Ibagué belandde, ontdekte hij ‘een ander universum, omringd door tropisch bos en doordrenkt van de warme sfeer van de Magdalena-vallei’, vertelt hij aan dagblad El Tiempo. Hoewel deze stad in de bergen in het midden van Colombia er vooral om bekendstond dat er niets gebeurde en geen werkgelegenheid was, aldus het Colombiaanse weekblad Semana, besloot Pulido dat dit universum filmische waarde had. En zo ontstond zijn eerste speelfilm: La jauría, die de hoofdprijs van de Semaine de la Critique ontving op het afgelopen filmfestival van Cannes.
La jauría volgt het verhaal van Eliú (Jhojan Estiven Jiménez), een tiener die is veroordeeld voor moord en in een experimenteel rehabilitatiecentrum midden in het tropische woud is geplaatst. ‘Een vreemde plek, die net zo wordt weggevreten door vocht en varenranken als de jongeman door woede en schuldgevoel’, beschrijft El Espectador.
‘Eliú wil veranderen, maar hij en de andere personages zijn gevangenen van een geweld dat onvermijdelijk lijkt.’ De jongen belichaamt een ‘adolescent die geweld van dichtbij heeft meegemaakt, is opgegroeid met gewapende conflicten en ook zelf te lijden heeft gehad van huiselijk geweld’, schrijft El Tiempo.
‘Er zijn mensen die een bepaald licht voor de camera afgeven, ze hebben iets wat ons aantrekt’
Uit zijn gesprekken met tieners als Eliú, die vastzitten wegens drugsverslaving, slecht gedrag of een geweldsmisdrijf, kwam ‘een gemene deler’ naar voren, vertelt Pulido; een conflictueuze relatie met de vaderfiguur, die er ofwel vandoor was gegaan, ofwel gewelddadig was. De Spaanstalige editie van tijdschrift Rolling Stone brengt de film dan ook onder in een traditie van ‘films over kinderen en adolescenten die hun jeugd hebben verloren’. Maar de setting, de manier van filmen en ‘de stiltes’ van de hoofdrolspelers voorzien de plot volgens het tijdschrift van een nieuwe, betoverende toon.
Onderdeel daarvan is de keuze om niet-professionele acteurs in te zetten; tieners die elkaar ontmoetten in de straten van Ibagué. ‘Er zijn mensen die een bepaald licht voor de camera afgeven, ze hebben iets wat ons aantrekt, wat we gedurende de film willen zien te ontdekken’, schrijft El Espectador.
Volgens de filmmaker zelf kon hij op deze manier ‘loskomen van de collectieve beeldvorming van de Latijns-Amerikaanse marginale delinquent’ en ‘vanuit een andere hoek zien in welke gewelddadige omgeving deze jongeren opgroeien’.
Door Laura Weeda
