In de serie The Rehearsal worden gewone mensen met uitvoerig geënsceneerde scenario’s voorbereid op een groot moment in hun leven. Naast een lach, roept de serie vooral ongemak op, oordelen critici unaniem.
Wat gebeurt er als mensen die moeite hebben om verbinding en betekenis in hun leven te vinden, deze proberen te bereiken door een soort show op te voeren? Dat is volgens Naomi Fry van The New Yorker de centrale vraag in The Rehearsal, waarin de Canadese acteur Nathan Fielder schittert als regisseur van ‘repetities’: uitvoerig geënsceneerde scenario’s die delen van het leven van gewone mensen nabootsen met het doel hen voor te bereiden op een groot moment in hun leven. De humor die het andere werk van Fielder kenmerkt, is hierbij sluimerend aanwezig. ‘Het ethische ongemak dat voortkomt uit het feit dat je er niet achter kunt komen wat Nathan van plan is, is geen bijproduct van de show – het is de kern,’ schrijft Sam Adams voor Slate.
Als invloeden voor de serie noemt Fry Charlie Kaufman (van o.a. Being John Malkovich), Sacha Baron Cohen, het ‘docu-naïf-style oeuvre’ van Louis Theroux en Nick Broomfield, maar ook Big Brother en de recente documentaire Tiger King: ‘Al deze werken zijn, op hun slechtst, afstandelijk voyeuristisch en brengen niet alleen hun makers, maar ook hun kijkers in verlegenheid.’ Zoals Noelia Fariña van El País het beschrijft: ‘Deze serie is (…) verontrustend en triggert onze hersenen: van het ene op het andere moment verandert onze lach in een grimas, krimpen we na een aangename zucht ineen.’
‘Amper vijf minuten na de eerste aflevering wilde ik mijn laptop door de kamer smijten of Nathan Fielder er gewoon af gooien’
En dat valt niet bij iedereen in de smaak. ‘Amper vijf minuten na de eerste aflevering wilde ik mijn laptop door de kamer smijten of Nathan Fielder er gewoon af gooien,’ schrijft Richard Brody in een andere recensie in The New Yorker. Hij bestempelt Fielder met zijn ‘roekeloze’ verraad als ‘wreed en arrogant’ en hoopt, vergeefs, steeds dat degenen met wie hij de rehearsals uitvoert, hun deelname zullen beëindigen. Fielder ‘toont geen enkele interesse in wat [zijn slachtoffers] denken na te zijn bedrogen door de man aan wie [ze] (zoals Fielder in de voice-over zegt) [hun] leven hebben toevertrouwd.’
En Brody is niet de enige die er zo over denkt. John Doyle stelt in The Globe and Mail vast dat Fielder geen enkele empathie toont met degenen die hij zogenaamd probeert te helpen, en Daniel D’Addario van Variety vindt dat het isolement dat Fielder met zijn show probeert te doorbreken, juist wordt uitvergroot doordat zijn project uiteindelijk ‘een steeds minder leuke grap blijkt te zijn’.
De vraag is of Brody hem echt van zijn laptop heeft gegooid. ‘Hoewel je niet helemaal begrijpt waarnaar je kijkt,’ schrijft Shirley Li in The Atlantic, ‘is wat je ziet zo vreemd verslavend dat je niet anders kunt dan blijven kijken.’
The Rehearsal is te zien op HBO.
Door Laura Weeda
