Hij is de lievelingsschrijver van de Italiaanse premier Giorgia Meloni en wordt geprezen door de minister van Cultuur als een echte conservatief: J.R.R. Tolkien, auteur van Lord of the Rings. Hij en andere fantasyschrijvers zijn een belangrijke inspiratiebron voor radicaal-rechts in Italië. De aanraders voor dit weekend van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Tolkien was een ‘echte conservatief’
In het land van Dante en Umberto Eco is de laatste jaren een andere klassieke schrijver razend populair geworden: J.R.R. Tolkien, de auteur van onder meer Lord of the Rings. Deze ‘overtuigd katholiek die de waarde van traditie en de gemeenschap waartoe men behoort hoog in het vaandel had staan… een echte conservatief’, in de woorden van de Italiaanse minister van Cultuur, is de lievelingsschrijver van radicaal-rechts Italië, las redactiechef online Joep Harmsen in een longread van 1843 Magazine. Momenteel is er de Galleria Nazionale d’Arte Moderna e Contemporanea in Rome, een tentoonstelling over Tolkien die door premier Giorgia Meloni werd geopend.
Auteur John Hooper verklaart zijn populariteit als volgt: ‘Tolkiens verhalen vereren traditie en hiërarchie, waarden die zowel conservatieve katholieken als neofascisten dierbaar zijn. Ze zijn zelfs aantoonbaar racistisch. Zijn werk weerspiegelt de vooroordelen van zijn tijd – naar eigen zeggen deden de door goud bezeten dwergen denken aan de Joden, en de kwaadaardige orks aan een ontaarde versie van ‘Mongoolse types’. (Tolkien zelf had echter niets met fascisme of discriminatie: hij beschreef de rassenwetten van de nazi’s als ‘krankzinnig’ en betreurde de behandeling van zwarte Zuid-Afrikanen onder de apartheid).’ Tolkien is niet de enige fantasyschrijver die gretig aftrek vindt onder Italiaanse rechtsradicalen. Lees het hele artikel hier.
Documentaire over Navalny
Op HBO is de documentaire Navalny te zien, uit 2022. De eerste vraag die hierin aan hem gesteld wordt, luidt: Wat wil je het Russische volk zeggen als je wordt vermoord? Hij moet lachen, en verklaart dat dit niet de documentaire is die we gaan maken. Niet een voor na zijn dood. De ironie wil dat hij nu veel meer zal worden bekeken dan eerst, wat tegelijkertijd alleen maar goed is. Ook in de bioscoop is hij binnenkort weer te zien.
Er wordt, aldus hoofdredacteur Laura Weeda, een sterk en eerlijk beeld in geschetst van Navalny, die, zoals The New York Times het verwoordt, een ‘gezond ego’ had, en getuige zijn brieven tot het einde hoop hield, al doen de laatste beelden in de documentaire vanuit de afgelegen Arctische gevangenis anders vermoeden. De bravoure lijkt enigszins uit zijn doordringende blik te zijn verdwenen. Minder doordringend is hij niet. Kijk vooral dus deze documentaire, waarin alle ontwikkelingen van zijn politieke carrière nog eens duidelijk op een rij worden gezet, we een inkijk krijgen in zijn privéleven en persoon en de meeste vragen die je mogelijk hebt worden beantwoord. Volgende week publiceren we ook het artikel uit The New York Times op onze site, dus houd hem in de gaten.
Drie verdiepende leestips
» In de restaurantwereld van Buenos Aires is een opvallende trend gaande: het peronistische restaurant. De politieke stroming die ontstond met de populistische president Juan Domingo Perón (aan de macht van 1946 tot 1955 en opnieuw in 1973-1974) roept nostalgische gevoelens op voor veel Argentijnen die verlangen naar betere tijden. Helemaal nu de recent verkozen ultraliberale Javier Milei korte metten wil maken met de peronistische verzorgingsstaat. Elke plek heeft zijn eigen bijzonderheden, maar er is één ding dat overal hetzelfde is: ze serveren vleespastei, het lievelingsgerecht van Juan Domingo Perón. El País schreef een boeiende reportage over deze horecatrend.
» Voor positief nieuws moet je zijn bij Reasons to be cheerful, de site met goed nieuws opgericht door muzikant David Byrne. Deze week verscheen daar een vrolijkmakend artikel over een project van een Weens bejaardenhuis om de sociale cohesie en de betrokkenheid van zijn bewoners te vergroten: een bierbrouwerij. En met succes: het bier dat verschijnt onder de merknaam Oma, vindt gretig aftrek in de Weense horeca. En ook de opa’s en oma’s zijn enthousiast. Naast samen bier drinken blijkt samen bier brouwen ook een beproefd recept tegen eenzaamheid.
» Het Olympisch Dorp in Parijs staat in een van de armste wijken van Frankrijk. The New York Times ging langs in het beruchte Seine-Saint-Denis om te kijken of de bewoners vooruitgang merkten door de komst van het iconische sportevenement. De reacties op het opknappen van de oever van de Seine in de wijk zijn in ieder geval bemoedigend: ‘Vroeger kwam niemand hier. Het werd als gevaarlijk beschouwd. Nu kunnen we er gaan wandelen of joggen. Dat is een van de duizend voordelen.’
