Er worden talloze studies gedaan naar menselijke emoties. Toch kunnen wetenschappers er nog niet hun vinger opleggen, las hoofdredacteur Laura Weeda. In wateren rondom Antarctica zijn tientallen miljoenen vissennesten ontdekt. The New York Times nam er adembenemende foto’s van & meer aanraders van de 360-redactie
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Emoties zijn niet in woorden te vatten
Wij mensen houden van controle. We hebben veel aspecten van onze fysiek al deels beteugeld: ziektes, ouderdom, zogeheten afwijkingen, zelfs de dood tot op zekere hoogte. We dachten ook de natuur lange tijd onder controle te hebben, en allerlei (technologische) manieren te hebben gevonden om onze levens te vergemakkelijken. Waar we nog weinig vat op hebben, zijn onze emoties, schrijft hoofdredacteur Laura Weeda.
Inmiddels worden pogingen gedaan om ook deze te manipuleren, zoals in dit artikel van Der Spiegel te lezen is. Ander, bescheidener onderzoek richt zich in eerste instantie op het categoriseren ervan. Projecten met esoterische, quasidystopische namen als het Museum of Contemporary Emotions, Bureau of Linguistical Reality, Emotions Lab houden zich bezig met deze taxonomie, maar zijn volgens dit artikel van The Baffler gedoemd te mislukken – wat ze niet minder boeiend maakt om over te lezen. ‘Emoties zijn een bijzonder amorf element van dit goddelijke plan, onze pogingen om ze te catalogiseren zijn op zijn best voorlopig.’
Volgens Poetin is Oekraïne geen echt land
‘Ik word steeds gevraagd of Rusland Oekraïne opnieuw zal binnenvallen. Ik weet het niet.’ Zo begint het essay How to think about war in Ukraine van de Amerikaanse historicus Timothy Snyder, wiens boeken On Tyranny en The Road to Unfreedom indruk maakten op redacteur IJsbrand van Veelen.
‘De laatste keer dat Rusland Oekraïne aanviel, in 2014’, vervolgt Snyder, die gespecialiseerd is in Oost-Europa, ‘deed ik de juiste voorspelling tegen de heersende wijsheid in. Dit keer zijn we ons er allemaal van bewust dat Rusland Oekraïne zou kunnen binnenvallen: het is tenslotte al een keer gebeurd, niet zo heel lang geleden, en Rusland heeft meer dan honderdduizend troepen aan de grens, naast de troepen die al gestationeerd zijn in de delen van Oekraïne die het bezet heeft. Maar ik weet niet zeker wat er daarna gaat gebeuren. Ik weet niet zeker of het Kremlin weet wat er daarna gaat gebeuren. Ik ben er zelfs niet zeker van of de Russische elites het eens zijn over wat er nu moet gebeuren.’
Snyder maakt dus een keurig voorbehoud over de reikwijdte van zijn kennis, maar zijn essay van circa vijfentwintighonderd woorden is onontbeerlijk voor iedereen die wil weten waar de uit de lucht gegrepen, oorlogszuchtige houding van Vladimir Poetin en al zijn beschuldigingen aan het adres van Oekraïne en de VS vandaan komen.
Een tipje van de sluier: ‘Afgelopen juli publiceerde president Poetin een vreemd bericht over Oekraïne en Rusland en hun historische relatie. Daarin presenteert hij het soort argument dat historici doet huiveren. Zijn basisidee is dat er duizend jaar geleden een land was dat Rus heette. De belangrijkste stad in Rus was Kiev, maar nu, duizend jaar later, is Kiev de hoofdstad van Oekraïne, en daarom kan Oekraïne geen echt land zijn, en moeten alle betrokkenen en hun nakomelingen wel Russen zijn of in ieder geval een broederlijke natie voor Russen zijn.’ Wat deze kromme redenering van Poetin volgens Snyder verder betekent, lees je hier.
Gigantische viskolonie ontdekt in Antarctica
Wetenschappers hebben in de Weddellzee een broedgebied van ijsvissen ontdekt dat het voorstellingsvermogen te boven gaat: tientallen miljoenen nesten verspreid over meer dan 240 vierkante kilometer. Zo’n groot broedgebied is nog nooit eerder gezien.
De Duitse bioloog Autun Purser vertelt aan de wetenschappelijke nieuwssite Live Science dat hij op een nacht in februari 2021 op het dek van de Duitse ijsbreker Polarstern naar walvissen aan het uitkijken was toen zijn PhD-student Lilian Boehringer hem waarschuwde. Samen keken ze naar de videobeelden van een camera die op de bodem van de Weddellzee is gericht. De onderzoeker, zo voegt de site eraan toe, kon de nesten van ijsvissen op de zeebodem zien liggen met een frequentie van een per 25 centimeter in alle richtingen over een gebied van 240 vierkante kilometer. ’Ze waren overal,’ zegt ze.
‘IJsvissen hebben een enorm hard en bloed zo helder als wodka’
Kijk vooral naar de adembenemende foto’s bij dit artikel van The New York Times, schrijft redacteur Joep Harmsen. IJsvissen zijn uitzonderlijke dieren ‘met een enorm hart en bloed dat zo helder is als wodka. Hun bloed is doorzichtig omdat ze geen rode bloedcellen en hemoglobine hebben om zuurstof door het lichaam te transporteren’, schrijft de krant. In plaats daarvan nemen ze zuurstof op via hun huid. Hoe ijsvissen aan hun opmerkelijke uiterlijk komen valt uitgebreid te lezen in dit artikel van NYT.
Lees ook:
Dun, Dun, Duuun!
Hoewel iedereen het wereldberoemde driedelige deuntje dun, dun, duuun! kent – wellicht van componist Igor Stravinsky, van The Muppets of van de horrorkomedie Young Frankenstein (1974) –, lijkt niemand precies te weten waar het vandaan komt. De oorsprong ervan is een mysterie, las redactiestagiair Maud Wiersma in The Guardian.
Muziekredacteur Amelia Tait zocht het raadsel van de drie duns tot op de bodem uit. Want hoewel we vandaag de dag de dun dun duuuns vaak voor de grap gebruiken, werd dit spannende geluid ooit écht gebruikt om angst aan te jagen. Het opvallende deuntje lijkt terug te voeren naar de radio, waarbij het erom ging de aandacht van de luisteraar vast te houden. Naast orkestrale uithalen werden geluidseffecten als klokkengelui, donderslagen en fluitende wind gebruikt om de aandacht van het publiek te trekken in de vroege dagen van de radio. Vóór de ontwikkeling van geluidsbibliotheken werden veel van deze geluidseffecten live uitgevoerd. ‘Ze werden een cliché en we lachen om er nu om, maar soundscapes kunnen een buitengewone uitwerking hebben op de luisteraar.’
Het is waarschijnlijk dat het geluidseffect dateert van vóór de radio
Suspense, een Amerikaanse horrorshow die tussen 1942 en 1962 op CBS Radio werd uitgezonden, zat vol met geluidseffecten en dramatische uithalen. Iets meer dan drie minuten na de eerste aflevering (na klokgelui, het geluid van een trein en veel piano), blijft een uithaal van drie tellen hangen op zijn laatste noot wanneer een man ontdekt dat zijn vrouw mogelijk een vampier en gifmenger is. Toch blijkt het moeilijk om de allereerste dun, dun, duuun! te achterhalen, het is waarschijnlijk dat het geluidseffect dateert van vóór de radio.
