Het Franse multitalent Maïwenn komt met haar meest persoonlijke film tot nu toe: een onderzoek naar haar eigen culturele identiteit. ‘Geen gedenkwaardig drama, maar een krachtige verkenning.’
De Franse schrijfster-regisseur-actrice Maïwenn (bekend van de films Polisse en Mon Roi) maakte met DNA (ADN) een van haar meest ‘introspectieve’ werken tot nu toe, schrijft Hollywood Reporter, die dat woord bewust kiest omdat de schrijfster zelf iets tegen de term autobiografisch zou hebben, omdat het niet zou volstaan.
Toch vertelt ze hier overduidelijk haar eigen verhaal: dat van een 44-jarige vrouw die wanneer haar grootvader overlijdt ineens geobsedeerd raakt door haar Algerijnse achtergrond. Variety spreekt zelfs van een uitvergroot, bijna ondoordringbaar persoonlijk star vehicle voor Maïwenn zelf, geïnspireerd door haar eigen onderzoek naar haar culturele identiteit.
Ondanks haar ‘ronduit gepassioneerde investering in het project’ en een aantal ‘intense, rauw vermakelijke scènes van strijdpunten binnen de familie’, zoals de vraag welke bekleding de doodskist moet hebben, wordt DNA volgens het magazine minder boeiend naarmate de focus kleiner wordt. Of zoals HR het verwoordt: er zijn net te veel scènes waarin je hoofdpersoon Neige (Maïwenn zelf) in de pyjama van haar opa op de bank ziet liggen, omringd door een stapel boeken over de Algerijnse Oorlog.
‘Een krachtige verkenning van de aanhoudende impact van de personen en plaatsen die ons maken tot wie we zijn’
Volgens Shadows on the Wall, een blog voor filmrecensies, raken de ‘complexe gevoelslagen’ in de film aan ‘de verschillende aspecten van wat ons menselijk maakt en met elkaar verbindt’, en is DNA weliswaar ‘geen gedenkwaardig drama, maar een krachtige verkenning van de aanhoudende impact van de personen en plaatsen die ons maken tot wie we zijn.’
Voor The New York Times wordt er tijdens de genoemde familiediscussies net iets te vaak met stoelen gesmeten. ‘Het geweld (…) maakt het onmogelijk te bepalen wie wie is en wat wat is.’ Als we Neiges uit het zicht verloren vader ontmoeten, aldus recensent Jeannette Catsoulis, kunnen we dan ook heel goed begrijpen waarom hij hier afstand van heeft gehouden.
