Het bruine goud: mensenmest

Als we bereid zijn die diepgewortelde afkeer van onze uitwerpselen te overwinnen, beschikken we over een verbijsterend grote berg hernieuwbare en duurzame mest. Reken maar eens uit wat 7 miljard mensen 365 dagen per jaar produceren.

Als in het najaar de grijze lucht boven Kazan bezwangerd raakte met donkere, zware wolken die zo vol water zaten dat de regen pas ophield wanneer deze in sneeuw veranderde, maakte mijn grootvader onze kleine familieboerderij gereed voor de lange Sovjetwinter. Hij trok zijn stevige overall, zware handschoenen en grote laarzen aan en begaf zich naar de tank die het hele jaar door het afvalwater van ons huishouden opving en zuiverde. Hij tilde het zware deksel op, bond twee oude emmers aan stevige touwen en bracht de inhoud van de tank naar ons stuk land. Dat kostte hem uren. Als ik thuiskwam van school wist ik op anderhalve kilometer afstand dat opa bezig was met ons jaarlijkse sanitaire onderhoud. Het was van ver te ruiken, en die geur vermengde zich met andere herfstaroma’s – zoals rottende bladeren, natte honden en verkoold varkensvet dat voor de winter werd gerookt.