360 Magazine
| Amsterdam | 07 juli 2020Terugblikken kan geruststellend zijn. Misschien zelfs wel bezwerend. Het leed is volbracht, die misère is achter de rug, of juist het omgekeerde, kijk nou hoe schit-te-rend dat toen was. Wat hadden we het goed. Of dat alles bij het oude is gebleven. Kan ook nog. Vraag 54 correspondenten hoe ze het hoogtepunt van het covid-19-huisarrest hebben ondervonden, en je krijgt evenveel verschillende impressies.
We lezen hoe er in Spanje geen bleekmiddel en pizza’s meer te krijgen waren. Hoe de Tsjechen zich vooral om de voorraad bier bekommerden. We zien een generatiestrijd ontstaan, zijn plaatsvervangend blij met de ongehavende tepel van een jonge moeder en wentelen ons welwillend in argeloze onschuld en koppig optimisme. Van toen. Toen het misschien allemaal zo’n vaart nog niet zou lopen en applaudisseren voor de zorg en voor elkaar enorme saamhorigheid bracht. Toen de haves huisarrest als een meditatief moment zagen. En ‘reset’, ‘pauze’, ‘pas op de plaats’ of ‘bezinning’ de nieuwe lockdownwoorden werden.
