Slachtoffers aardbeving worden in de steek gelaten. ‘Zijn wij niet ook deel van Marokko?’

De aardbeving in Marokko brengt de ellende aan het licht van de mensen die niets hebben in een land waar het bbp voortdurend groeit. Volgens de Marokkaanse schrijver Abdellah Taïa moet de manier waarop de machthebbers er naar burgers kijken veranderen.

De verschrikkelijke aardbeving deed zich vrijdagavond [8 september] voor in de regio rond Marrakech. Om 23.11 uur werd de beving zelfs in Fez gevoeld. Ik hoorde het nieuws pas op zaterdagochtend. Ik nam onmiddellijk contact op met mijn familie en vrienden in Rabat, Salé, Casablanca, Azilal, Marrakech en Agadir. Ze waren in orde, al was het een eindeloze nacht geweest vol verschrikkingen. We waren heel erg bang, zeiden ze, we brachten het grootste deel van de nacht op straat door, op trottoirs, in tuinen, op lapjes grond, op pleinen, bij stoplichten. We begrepen het lot van vluchtelingen op de ijzige wegen van hun ballingschap, slechts beschikkend over hemel en aarde. We voelden ons ontworteld in ons land. Verlaten. We gaven ons over aan de onzichtbare en zeer destructieve macht van de nacht. We zijn niets, slechts nietig op aarde. We waren heel dicht bij het einde, voelden de dood naderen. We hebben die nacht veel gehuild, maar we zijn er nog, we leven nog. We zijn nog steeds bang.