Is het waar? Beleven we de langste cyclus waarin muziek geen barometer is voor de onvrede onder jongeren? Een gezonde dosis morele verontwaardiging valt hier en daar nog wel te vinden, maar het is verre van trending.
Toen Beyoncé eerder dit jaar haar album Lemonade uitbracht was Amerika verrast, niet eens per se omdat ze er volkomen onverwacht op een doodgewone zaterdagavond mee naar buiten kwam, of omdat het album de geruchten voedde dat haar huwelijk in zwaar weer verkeerde. Nee, het nieuwste album van de zangeres sprong in het oog omdat er zo’n onverholen woede uit sprak. Hoewel popmuziek van oudsher fungeert als barometer voor de onvrede onder de jeugd, en vrijwel iedere belangrijke evolutie in de pop, rock en hiphop voortkomt uit ontgoocheling of woede, is de popmuziek tegenwoordig een van de weinige domeinen binnen de Amerikaanse cultuur waar nauwelijks enige woede voelbaar is. EDM [Electronic Dance Music], muziek die meestal geen tekst heeft, is al enige jaren de ongeslagen favoriet op diverse festivals. De populairste rapper van het land, Drake, is een ingetogen Canadees. En voor R&B-artiest The Weeknd (ook een Canadees) betekent introspectie stilstaan bij de verschillende manieren waarop je je beroerd kunt voelen als je de avond ervoor te veel hebt gefeest.
