Zoeken

Ondanks de escalerende coronacrisis in Mexico, verzet zakenman Ricardo Salinas zich openlijk tegen de sluiting van zijn bedrijven. Dat kan niet, vindt hij. ‘Het leven moet doorgaan.’

Het coronavirus heeft Amerika niet kapotgemaakt. Het heeft laten zien dat het land al kapot was. Wanbeleid van de regering, sociale en raciale ongelijkheden, diepe verdeeldheid… George Packer analyseert de structurele gebreken van Trumps Amerika en doet een oproep voor een nieuw samenleving.

De Britse filosoof John Gray bekijkt de huidige tijd onder een loepzuiver vergrootglas. In de veelheid van politieke en filosofische analyses of vergezichten hoort hij bij de stemmen die denken dat het keerpunt bereikt is. Aan ieder de taak om na te denken over het hiernamaals van 2020.

Waarom iedereen verslaafd is aan erkenning en waarom sommige mannen nooit ‘ik hou van je’ zeggen. Het Berlijnse dagblad _Der Tagesspiegel_ interviewde neuroloog Gerhard Roth over de effecten van het beste sociale smeermiddel: complimenten.

Het beeld van de grootse componist als dat van een door doofheid gekweld en altijd fronsend genie, is een beetje overdreven.

Overheden zouden het actieve deel van de bevolking moeten toestaan het gewone leven weer op te pakken, zodat ouderen niet langer het verwijt treft dat zij onevenredig over het lot van jongeren beslissen, schrijft deze Hongaarse publicist.

Volgens medisch historicus Frank Snowden vertoont de huidige situatie veel paralellen met pandemieën uit het verleden. ‘Als Donald Trump nu vraagt ​​“Wie had dit kunnen weten?” is mijn antwoord: “Iedereen!”’

Er bestaat een bloeiende handel in luxe apocalypsaccomodaties, die een comfortabel onderkomen bieden in tijden van pandemieën en nucleaire oorlogen – aan ieder die het betalen kan.

Een recessie betekent slecht nieuws voor iedereen, van baby’s tot bejaarden. Evenals een pandemie. Maar millennials lijken het onevenredig slecht te hebben getroffen. Zelfs in een tijd van economische groei weten de meest succesvolle onder hen het hoofd net boven water te houden. Een aanklacht.

Volgens de Israëlische denker en historicus Yuval Noah Harari staat de mensheid momenteel voor een cruciale keuze. Hoe gaan we verder als de storm straks is gaan liggen: blijft het totalitaire toezicht of komt verantwoordelijkheid bij de burgers te liggen? Wint het nationalistisch sentiment of zegeviert wereldwijde solidariteit?

Op zoek naar stemmen die houvast bieden of een ander perspectief dan alleen de dagelijkse onheilsvoorspellingen, komen we terecht bij de Amerikaanse schrijver Rebecca Solnit, die zegt dat een diepgaande, positieve verandering mogelijk is.

De generatie Thaise jongeren die geboren is in de jaren negentig pikt het autoritaire en conservatieve systeem niet langer. Hun hele leven is al vorm gegeven door crises: de financiële crisis in Azië, twee staatsgrepen en ingrijpende grondwetshervormingen. Ze uitten massaal hun onvrede, online én offline op grote evenementen, zoals rapconcerten.

Midden in de coronacrisis dwingen Midden-Amerikaanse bendes en Mexicaanse kartels indien nodig dwangmaatregelen af. De straatbendes in El Salvador hebben nu hun aandacht van afpersing en moord verschoven naar de naleving van social distancing, vaak door middel van bedreigingen en honkbalknuppels.

De coronapandemie en andere zoönotische virusuitbraken die voortvloeien uit wildconsumptie zijn wereldwijde uitdagingen met een lokale oorsprong. Als we die niet op een holistische manier tegemoet treden, kunnen de menselijke, sociale, economische en milieukosten flink uit de hand lopen.

Schrijver en essayist Arundhati Roy geeft een rauw beeld van de tragedie die de pandemie in India veroorzaakt. Premier Modi krijgt er flink van langs: ‘Wie anders kan, zonder overleg met de deelstaatregeringen, beslissen dat een land van 1,38 miljard mensen binnen vier uur en zonder enige voorbereiding op slot gaat?’