De filosoof Schopenhauer bedacht ooit achtendertig strategieën om een discussie te winnen. Maar draait een debat wel om winnen of verliezen? Waarom is het zo moeilijk om mensen te laten betalen voor nieuws? Een onderzoeker van de VU zocht het uit. De aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Discussiëren doe je (niet) zo
The Browser Newsletter postte deze week achtendertig manieren om een discussie te winnen, van Arthur Schopenhauer (1788-1860). Die Duitse filosoof die de mens ooit vergeleek met een schimmel die toevallig kan denken. Toevallig publiceert 360 Magazine online en in het volgende nummer een artikel over het mycelium en het onevenaarbare genie van een schimmel, dus misschien bedoelde hij het wel als compliment. Helaas leeft Schopenhauer niet meer, maar of hij elke discussie zou winnen met zijn achtendertig punten, is nog maar de vraag, stelt editor at large Katrien Gottlieb.
Zodra we in een debat terecht komen, slaan we vaak door
Dat is nou precies waar een discussie niet over zou moeten gaan, over winnen. Maar binnen de kortste keren zetten we de hakken in het zand in een debat of ruzie om vooral ons gelijk te halen. Het schijnt allemaal door ons instinct te komen, stelt de neurowetenschap, zodra we in een debat terecht komen, slaan we vaak door. We voelen ons aangevallen en schieten automatisch in de vecht-of-vluchtmodus. Onze logica en ratio blokkeren en er geldt nog maar één ding: winnen.
Als geen enkel argument meer hout snijdt, en je hebt het gevoel dat de tegenstander de upper hand heeft, dan is het volgens Schopenhauer tijd om persoonlijk te worden, het hele onderwerp terzijde te schuiven en de persoon in kwestie te beledigen. Een in die tijd dus al populaire (of populistische) truc omdat iedereen het kan – gegarandeerd succes.
Lees ook:
Kendrick Lamar verwerkt zijn jeugdtrauma’s op nieuwe album
‘I’ve been going through something. One-thousand eight-hundred and fifty-five days. I’ve been going through something.’ Dat zijn de eerste woorden van Kendrick Lamar op zijn nieuwe album, een verwijzing naar de 1855 dagen sinds zijn laatste album, DAMN, uitkwam. Op de albumhoes staat Kendrick Lamar met zijn dochter in zijn arm en een pistool onder zijn broeksriem in een slaapkamer. Op de achtergrond zitten zijn vrouw en pasgeboren kind op een bed. Kendrick kijkt opzij. Met op zijn hoofd een doornenkroon.
Lamar stelt zich vaak kwetsbaarder op dan een overgroot deel van de hiphopgemeenschap
Mr. Morale and The Big Steppers is het vijfde album van de rapper, en gaat voornamelijk over zijn persoonlijke problemen, wat niet voor het eerst is. In zijn eerdere albums stelde hij zich vaak kwetsbaarder op dan een overgroot deel van de hiphopgemeenschap. Ook zijn laatste plaat richt zich op zijn zelfvertrouwen en persoonlijke trauma’s, en hoe hij hier mee om is gegaan, schrijft online strateeg Maxim Hoekmeijer.
Het album behandelt veel politiek relevante onderwerpen, zoals toxische masculiniteit en seksverslavingen. Hij vertelt hoe hij er de laatste jaren is achter gekomen dat hij zijn jeugdtrauma’s eigenlijk nooit heeft verwerkt, en op welke manier dat zijn leven heeft gevormd. Het dubbele album eindigt dan ook met de woorden: ‘Sorry I didn’t save the world, my friend. I was too busy buildin’ mine again.’
Lees hier een uitgebreide analyse van zijn laatste album gepubliceerd door The Atlantic.
Waarom zijn mensen niet bereid te betalen voor nieuws?
‘Als je mediatypes vraagt naar wat nieuwsorganisaties nodig hebben om in de toekomst te overleven, wordt in het gesprek bijna altijd de nadruk gelegd op “lezersinkomsten”: abonnementen, lidmaatschappen, donaties – alle middelen, oud of nieuw, die mensen meer dan vroeger bewegen om te betalen voor nieuws.’ Dat schrijven Mark Coddington en Seth Lewis in hun artikel Why won’t some people pay for news?
Die lezersinkomsten zijn broodnodig, vooral voor kranten: ‘Nu de reclame-inkomsten teruglopen door de overgang naar digitale platforms, is er geen andere keuze dan deze verliezen te compenseren met meer directe steun van het publiek. Maar veel mensen – de overgrote meerderheid zelfs – blijkt hardnekkig onwillig te zijn om te betalen voor nieuws (vooral online nieuws).’
De auteurs noemen vier redenen waarom mensen geen abonnementen afsluiten. Die hebben ze niet zelf bedacht, maar zijn afkomstig uit de resultaten van het onderzoek Why people don’t pay for news die Tim Groot Kormelink van de Vrije Universiteit Amsterdam eerder deze maand publiceerde. De vier primaire redenen om zich niet te abonneren, aldus deelnemers die voor het onderzoek een gratis abonnement van drie weken kregen: prijs (niet echt verrassend); elders is voldoende nieuws gratis beschikbaar; zich niet willen binden; en leverings- en technische problemen. Een korte versie van het onderzoek van Groot Kormelink vind je in dit draadje op Twitter.
Een tip van eindredacteur Joep Harmsen.
Lees ook:
Schiet Groningen de EU (en Oekraïne) te hulp?
Deze week verscheen er een prikkelend betoog in het Britse progressieve tijdschrift The New Stateman over het weer in gebruik nemen van het Groningenveld, las redacteur IJsbrand van Veelen. Publicist Maximilian Hess schrijft dat naast Duitsland en Hongarije nog een derde EU-dwarsligt als het gaat om het winnen van de geopolitieke en economische oorlog met Rusland: Nederland.
‘Eenvoudig gezegd kan Nederland het belangrijkste instrument zijn om de invloed van Rusland op de EU op het gebied van aardgas te verzwakken’, aldus Hess. Toch lijkt dit vooralsnog onwaarschijnlijk door de aardbevingsschade in Groningen en de gecompliceerde politieke situatie die daardoor is ontstaan.
‘Het verhogen van de gasproductie in Groningen zou een no-brainer moeten zijn’
‘Vervanging van de Russische gasimport’, schrijft Hess, ‘zal echter vele Oekraïense levens helpen redden en de dreiging van Rusland voor Europa verminderen. Het verhogen van de gasproductie in Groningen zou een no-brainer moeten zijn. (…) Groningen stimuleren om de gasproductie weer op te starten en uit te breiden zal dienen als een pan-Europese solidariteitsmaatregel. Alle EU-landen zouden op hun beurt een deel van de kosten kunnen dragen om de inwoners van Groningen te behoeden voor schade’, stelt Hess voor. Maar of dit plan politiek haalbaar is, is vooralsnog de vraag.
Hess lijkt in ieder geval een groot deel van de Groningers aan zijn zijde te vinden, zo blijkt uit een onderzoek van Het Dagblad van het Noorden. Bijna twee op de drie Groningers (61 procent) is voor het opendraaien van de gaskraan in Groningen, kwam naar voren uit een representatieve enquête onder de inwoners van de provincie.
Lees ook:
