In het soapachtige melodrama May December spatten hoofdrolspelers Natalie Portman en Julianne Moore van het witte doek. ‘Het acteerwerk lijkt nep en kitsch, zoals alleen mensen die écht talent hebben dat kunnen’.
In May December bereidt de beroemde actrice Elisabeth zich voor op een nieuwe film. Daarvoor moet ze zich inleven in het waargebeurde verhaal van Gracie, die twintig jaar eerder een schandaal veroorzaakte door een relatie aan te gaan met de destijds dertienjarige Joe. Volgens de principes van methodacting besluit Elisabeth het stel op te zoeken en hun wereld grondig op zich in te laten werken.
‘De plot lijkt rechtstreeks afkomstig van een wellustige soapserie, maar regisseur Todd Haynes benadert zijn materiaal met een intensiteit die doet denken aan de nauwgezette karakterstudies van Ingmar Bergman’, schrijft Geoffrey Macnab in The Independent. ‘Bovendien zorgt hij ervoor dat hoofdrolspelers Natalie Portman en Julianne Moore uitmuntende vertolkingen neerzetten.’
‘Zijn enscenering is vaak heerlijk irritant’
Andreas Köhnemann vindt in Kino-Zeit dat Haynes als een soapregisseur te werk is gegaan: ‘Zijn enscenering is vaak heerlijk irritant, met alle mechanismen van het Hollywood-melodrama, zoals hij ook nadrukkelijk kiest voor een cheesy muzikaal leidmotief. Daarbij lijkt het acteerwerk van Portman en Moore nep en kitsch, zoals alleen mensen die écht talent hebben dat kunnen.’
Radhika Seth van Vogue noemt de ‘eigenzinnige karakters van de hoofdrollen cruciaal voor het succes van de film’, maar vindt dat Charles Melton als Joe ‘net zoveel eer toekomt.’ Wat onder een andere regie ‘een grimmig en zwaar drama had kunnen worden, verandert volgens Seth in ‘een lichte, soms echt grappige fabel’, terwijl de ‘manier waarop het drama zich ontvouwt de sfeer oproept van de films van Pedro Almodóvar’.
‘Op weg naar het listige einde kabbelt het een beetje’, oordeelt Stephanie Zacharek in Time. Ze kreeg het gevoel dat ‘Haynes twijfelde tussen een cerebraal drama en een zoetsappig, soapachtig, hedendaags verhaal en daarom in het midden is blijven hangen. De film had meer vuur mogen hebben, maar Haynes’ vakmanschap en het geknetter tussen Moore en Portman zijn verleidelijk genoeg.’
