Het Italiaanse ontwerperscollectief camerAnebbia bracht zevenhonderd jaar na de dood van Dante een ode aan zijn meesterwerk, De goddelijke komedie. Verder: Deze Duitse journalist verzon zijn artikelen bij elkaar en ontving er meerdere prijzen voor – totdat hij werd ontmaskerd & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Landschappen van het ongeziene
Het Italiaanse ontwerperscollectief camerAnebbia uit Milaan maakt absurd mooie, dromerige video-omgevingen die ze zelf ‘landschappen van het ongeziene’ noemen, schrijft redacteur IJsbrand van Veelen. Een overzicht van hun projecten, die ze ontwerpen voor interactieve tentoonstellingen, live optredens en andere evenementen, is hier te zien.
Recent voegden de Italiaanse ontwerpers een schitterend project toe, waarmee je door vijftiende-eeuwse perkamenten illustraties van Dante’s De goddelijke komedie kunt navigeren, zevenhonderd jaar na de dood van de grondlegger van de Italiaanse letteren. Op deze site vind je meer informatie over dat manuscript en de miniaturen waaraan camerAnebbia de afbeeldingen ontleende.
Ontmaskerd
In 2017 won Claas Relotius de Distuinguished Writing Award van de European Press Prize met een artikel over twee Syrische kinderen die in een fabriek werkten en droomden van een betere toekomst. Wij vonden de prijs terecht en publiceerden een vertaalde versie in ons magazine, aldus hoofdredacteur Laura Weeda. In december van het daaropvolgende jaar onthulde Der Spiegel dat Relotius zijn artikelen bij elkaar verzon, waarop de Duitse journalist zijn verontschuldigingen aanbood en de prijs teruggaf.
‘Het was mijn doel de lezers zo dicht mogelijk bij een onderwerp te brengen’
In Reportagen staat nu een voor het eerst een uitgebreid interview met Relotius. Ook voor dat Zwitserse tijdschrift schreef hij prijswinnende artikelen, voordat zijn bedrog bekend werd gemaakt. De afgelopen jaren besteedde Relotius aan therapie en bezocht hij mensen die hij ‘kwaad had gedaan’. Op de waaromvraag heeft hij geen antwoord. ‘Jarenlang was ik nooit bang, had ik geen twijfels en nooit een slecht geweten.’
Een boeiend verslag over hoe iemand zichzelf en anderen voor de gek kan houden. ‘Ik schreef met de onwrikbare overtuiging dat het in de verhalende vorm van reportage niet uitmaakt of alles een op een overeenkomt met de werkelijkheid. Alsof reportages sowieso nooit feitelijke verslagen zijn, maar altijd verhalen, dat wil zeggen aangezette, geconstrueerde realiteiten. Het was mijn doel de lezers zo dicht mogelijk bij een onderwerp te brengen.’
Een mooiere wereld voor iedereen
Ik wil graag een onvervalste ode brengen aan El Times en español, schrijft redacteur Joep Harmsen. De Spaanstalige versie van The New York Times biedt het podium aan uiteenlopende opiniestukken van niet de minste auteurs uit verschillende Spaanssprekende gebieden. Zo ook weer deze week.
Een van die intrigerende stemmen is Omar Rincón, cultuurwetenschapper en essayist uit Colombia. Hij schrijft dat na het vredesakkoord met de FARC in 2016 de rechtse machthebbers in Colombia – voormalig president Álvaro Uribe en de huidige leider Iván Duque – een nieuwe vijand nodig hadden. Eerst werd dat links, maar sinds de huidige protesten zijn losgebarsten, nadat Duque sociale hervormingen wilde doorvoeren, heeft de macht een nieuwe vijand: het volk.
Duque zet de demonstranten weg als ‘vandalen’ en zelfs ‘terroristen‘
‘De politieke klasse, het bedrijfsleven en de landbouwsector zijn er niet in geslaagd uit die groef van gewelddadige confrontatie te komen: er is een economie, een gevestigde orde die gered en beschermd moet worden’, aldus Rincón. ‘En daarvoor zijn ze uiteindelijk bereid om te doden.’ In plaats van naar de noden van het volk te luisteren, zet Duque, zoals in dit interview in El Mundo, de demonstranten weg als ‘vandalen’ en zelfs ‘terroristen‘, tegen wie het te verantwoord is om geweld te gebruiken.
Maar wat in Chili gelukt is, schrijft Rincón, moet ook voor Colombia mogelijk zijn. In Chili hebben de protesten uit 2019 geleid tot het instellen van een democratisch orgaan dat een nieuwe grondwet gaat opstellen, die burgers meer sociale rechten en een betere democratische vertegenwoordiging moet bieden.
Lees ook:
Want tijdens de protesten in Colombia is een nieuw democratisch narratief ontstaan, aldus Rincón. ‘Er wordt niet meer gesproken over revolutie, het omverwerpen van de regering of het afschaffen van het kapitalisme. De hoofdrolspelers zijn niet links of communist. Het zijn burgers die eenvoudige en voor de hand liggende dingen willen: openbaar onderwijs, openbare gezondheidszorg, sociale rechtvaardigheid, en het recht om afwijkende meningen te uiten zonder repressie. (…) Zij streven naar een mooiere wereld voor iedereen.’ En het wordt tijd dat de Colombiaanse regering naar hen gaat luisteren.
‘Alles kan eenvoudiger en mooier worden als we politiek niet langer als oorlog zien, maar als een manier van de burger om de samenleving te verbeteren vanuit een op rechten gebaseerd perspectief,’ schrijft een hoopvolle Rincón tot slot.
Onnavolgbare advocaat
De ‘theatrale’ strafrechtadvocaat F. Lee Bailey is overleden op 87-jarige leeftijd, berichtte The New York Times op donderdag 3 juni. Het portret van Bailey in de krant is prachtig, aldus zakelijk directeur Arthur van der Meeren. Een voorproefje: ‘Mr. Bailey vloog in oorlogsvliegtuigen, bestuurde zeiljachten, stopte met zijn Harvard-studie, schreef boeken, maakte reclame voor zichzelf op televisie, stond in talloze kranten, leidde een detectivebureau, trouwde vier keer, droeg een pistool, nam schijnbaar hopeloze zaken aan en kwam in de problemen, ging een keer zes weken de gevangenis in en werd tenslotte geroyeerd.’ Daar kan Moszkowicz nog een puntje aan zuigen.
Bailey had al een grote naam en werd nog bekender toen hij O.J. Simpson ging verdedigen. Deze zeer geruchtmakende zaak is te zien in de docu OJ: Made in America. Een van de vele historische momenten die de ‘strijd’ tussen zwart en wit in Amerika blootlegde. Zoals een van juryleden na afloop van de rechtszaak en de vrijspraak van Simpson zei: ‘it’s Payback Time!’
