De feeërieke en mysterieuze schoonheid in het werk van Matthew Wong; Wat doen miljardairs met hun geld; Een fotoserie over de stijl en swagger van Charrería. De aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Matthew Wong schommelende tussen bravoure en twijfel
Redacteur IJsbrand van Veelen is betoverd geraakt door de feeërieke, mysterieuze schoonheid in het werk van Matthew Wong. Tegelijkertijd roept de korte levensloop en artistieke carrière van deze briljante Canadese schilder, die vlak voor het uitbreken van de pandemie op vijfendertigjarige leeftijd zelfmoord pleegde, nare herinneringen op aan het treurige levensverhaal van wonderkind Jean-Michel Basquiat.
Wong dacht vaak na over de dood en zei dat het bestaan ‘iets was waar ik altijd aan twijfelde’
Voor The New Yorker schreef Raffi Khatchadourian een prachtig en schrijnend portret van Wong, die grotendeels autodidact was en pas zeven jaar voor zijn dood begon met schilderen. Wong maakte soms op één dag meerdere schilderijen die volgens Khatchadourian ‘verbazingwekkende lyriek, melancholie, grilligheid, intelligentie en misschien wel het belangrijkste: oprechtheid tonen’. Als kind werd Wong gepest en later werden bij hem depressie, het syndroom van Gilles de la Tourette en autisme vastgesteld. Hij dacht vaak na over de dood en zei dat het bestaan ‘iets was waar ik altijd aan twijfelde’. Zijn leven speelde zich aanvankelijk af tussen Hongkong en Canada en hijzelf schommelde tussen bravoure en twijfel, tussen charisma en de sociale onhandigheid van een buitenstaander.
Na zijn dood barstte de kunstwereld los in bewonderende lofzangen. The New York Times noemde hem ‘een van de meest getalenteerde schilders van zijn generatie’, en musea begonnen op grote schaal zijn werk te verzamelen. Maar, zoals Khatchadourian schrijft, zijn verhaal laat voor de zoveelste keer ook weer eens de karikatuur zien van het gekwelde genie: ‘een andere Basquiat, een andere Van Gogh’.
Miljardairs en hun leven boven de wolken
Will Staley, redacteur van The New York Times, schreef een verhelderend verhaal over het nog altijd toenemende aantal miljonairs en miljardairs. Om aan te geven hoe oneerlijk rijkdom verdeeld is in deze wereld, maar ook om inzichtelijk te maken wat een miljard precies is en wie die mensen zijn die zulke bedragen hebben kunnen verzamelen.
In de Verenigde Staten wordt al vaker gesproken over de herverdeling van deze absurde fortuinen, maar met de Republikeinen stevig in het zadel, lijkt die horizon nog ver weg. Dit jaar zijn er 573 miljardairs bijgekomen. Let wel, miljardairs, dat zijn nog een paar nullen meer dan miljonairs. Mensen die met geld macht hebben vergaard zonder enige verantwoordelijkheid. Ze leiden in de meeste gevallen levens boven de wolken, letterlijk en figuurlijk, in krankzinnig hoge wolkenkrabbers. Ze vliegen, zoals we hebben kunnen zien in de serie Succession, zonder jas met privéjets naar privé-eilanden, geen idee wat ze daar dan doen…
Het probleem is dat de miljardairs niet verkozen zijn en je ze dus ook niet kunt wegstemmen of kan ontslaan
Ze zouden de honger in de wereld kunnen oplossen, maar zijn meer gecharmeerd om hun fortuin in zaken te steken op een andere planeet, of hun geliefden het eeuwige leven te geven. Al is het artificieel. Het probleem is, schrijft Staley, dat ze niet verkozen zijn en je ze dus ook niet kunt wegstemmen, en er niemand is die ze kan ontslaan.
Een tip van editor at large Katrien Gottlieb.
De stijl en swagger van Charrería, Mexico’s nationale sport
Fotograaf Carlos Jaramillo, een Amerikaan van de eerste generatie, geboren uit een Mexicaanse moeder en een Colombiaanse vader, heeft de afgelopen jaren geprobeerd de ruimtes in zijn identiteit in te vullen die zijn ouders opzettelijk leeg lieten. Voor hen is het verlaten van hun land een grote overwinning, en vanwege dat idee hebben ze ons ervan weerhouden onze wortels te begrijpen’, zegt Carlos Jaramillo. Hij was vierentwintig jaar oud toen hij voor het eerst Mexico bezocht. In zijn fotografie probeert hij alsnog deze wortels terug te vinden en streeft hij naar een verbondenheid met de Mexicaanse cultuur.
Zijn recente fotoserie Tierra del Sol kwam tot stand nadat hij voor de eerste keer deelnam aan een vijfdaags charrería-evenement in Pico Rivera. Charrería, verwant aan rodeo, is evenzeer een esthetische voorstelling als een vertoon van atletische bekwaamheid: in de traditionele Mexicaanse sport bestijgen mannen en vrouwen, gekleed in uitgebreide kostuums die doen denken aan Mexico’s post-Revolutietijdperk, paarden en pronken ze met hun ruitervaardigheden.
De fotoserie gepubliceerd in The New Yorker neemt je mee in deze zoektocht van Jaramillo, tipt redactieassistent Maud Wiersma. Kijk en geniet!
